Co się stało z wodą na Wenus? Było inaczej, niż wcześniej zakładano

Najnowsze badania wskazują na proces zwanym "dysocjacyjną rekombinacją", który przyspieszył utratę atomów wodoru dwukrotnie bardziej, niż dotychczas sądzono. Informacje te, zamieszczone na łamach serwisu IFLScience, rzucają nowe światło na losy dawnej wody na Wenus.

Od mitycznych oceanów do piekielnej pustyni

Choć niegdyś pisarze science fiction umieszczali swoje opowieści wśród mitycznych oceanów Wenus, rzeczywistość okazała się brutalna – skwar i brak ciekłej wody. Uczeni z Uniwersytetu Kolorado w Boulder, w tym doktor Michael Chaffin, przedstawili teorię, zgodnie z którą za utratę wody odpowiada molekuła HCO+, znana już z badań nad Marsa. Zmierzając ku zrozumieniu, dlaczego Wenus jest gorąca i sucha, naukowcy odkryli, że procesy atmosferyczne na planecie przyspieszyły ucieczkę wodoru.

Przeszłość wodna w kwantach

Wenus, podobnie jak Ziemia, prawdopodobnie posiadała znaczne zasoby wody, z którą pożegnała się przez efekt cieplarniany oraz specyficzne warunki atmosferyczne. Kluczowe w badaniach okazało się stosunek deuteru do wodoru, który ujawnił, że Wenus kiedyś musiała mieć wodę w ilościach ziemskich. Kluczową rolę w utracie wody odegrała jednak dysocjacyjna rekombinacja za sprawą HCO+, prowadząca do uwolnienia wodoru i uniemożliwienia powstawania wody. Chaffin i jego zespół sugerują, że atmosfera Wenus musiała być bogatsza w HCO+ niż zakładano, co tłumaczyłoby obecny, suchy stan planety.

Nowe misje, nowe odkrycia

Choć dotychczasowe misje na Wenus nie potwierdziły bezpośrednio obecności HCO+, badacze wierzą, że przyszłe ekspedycje, takie jak misja DAVINCI, mogą dostarczyć więcej informacji. Eryn Cangi, współautorka badania, podkreśla znaczenie wody dla życia i konieczność zrozumienia procesów, które doprowadziły do obecnego stanu Wenus. Badania te mają kluczowe znaczenie nie tylko dla zrozumienia Wenus, ale też innych planet i możliwości istnienia na nich życia.

Najnowsze wyniki badań zostały opublikowane na łamach czasopisma "Nature", oferując nowe spojrzenie na zagadkę wyschniętej Wenus i podkreślając znaczenie przyszłych misji w dalszym eksplorowaniu nie tylko Wenus, ale i innych kątów Układu Słonecznego.