Filmowi bohaterowie w grach PC cz. 1

Przenikanie bohaterów kinowych do świata gier i vice versa to proceder, który ma oczywiście swoje finansowe uzasadnienie. Niezależnie od tego, w którą stronę zachodzi migracja, producent ma ułatwione zadanie, bo ktoś już wyłożył niemałą kasę na reklamę oraz obowiązkowe kubeczki, czapeczki, breloczki i inne gadżety, które ostatecznie przekładają się na markę, produkt sprzedany i oswojony przez pewną grupę odbiorców. Oczywiście łatwiej sprzedać coś, co pokutuje w umysłach ludzi, dlatego że okazało się w jakimś sensie wyjątkowe. Niestety niekiedy są to produkcje wyjątkowe inaczej, bo film był dobry, a gra zła, lub odwrotnie... albo kiepskie było jedno i drugie (sztandarowym przykładem jest choćby Catwoman).

Nasze zestawienie zawiera 20 tytułów (pierwsza część to 10 z nich) z puli dwu-, a nawet trzykrotnie większej liczby bohaterów. Czy należało uwzględnić w tej prezentacji klasycznego Blade Runnera, mroczne Blair Witch Project lub superprodukcje w rodzaju Harry’ego Pottera albo animowanego Shrecka?  Czekamy na wasze propozycje. A tymczasem poznajcie doborową paczkę bohaterów, którzy odcisnęli piętno na naszej psychice. Druga część wkrótce.

Ciekawe czy gdyby Lata Croft była facetem, co jak wiadomo było planowane, Tomb Raider odniósłby tak spektakularny sukces? Ostateczne Core Design nie zaryzykowało pojedynku z legendą Indiany Jonesa, a założenie marketingowców z Core, że gracze będą chcieli opiekować się panną Croft jak uczuciowe małolaty Tamagotchi, okazało się słuszne.

Trójwymiarowe środowisko, interesująca przygoda i biuściasta laska – to był strzał w dziesiątkę. Serii gier stuknęło niedawno 15 lat i trafiła nawet do muzeum…  jako część wystawy Innovation In the Modern Age w Victoria & Albert Museum w Londynie. Chyba trudniej o bardziej znaczący znak czasu i sukces. Cytując Larę z Tomb Raider Anniversary: "Koniec końców, wszyscy kiedyś zaczną szukać przeszłości". Ciekawe, że aktualnie niecierpliwie oczekujemy na powrót panny Croft w prequelu gry.

Filmy nie były tak dobre jak gry, chociaż bez obaw mogę napisać, że znajdowały się powyżej filmowego Wiedźmina, którego spokojnie można by zakopać w kopalni Wujek. Wielkoekranowe przygody pani archeolog zostały uhonorowane licznymi nagrodami, ot choćby Złotą Maliną dla Angeliny Jolie za genialną rolę w Lara Croft: Tomb Raider. Mimo ewidentnej biedy sączącej się z ekranu, oba filmy zarobiły łącznie 432 miliony dolarów. Trudno się dziwić, że nowy właściciel praw do filmu, firma Grahama Kinga (producenta np. Aviatora i Gangów Nowego Jorku) powzięła zamiar nakręcenia kolejnego dzieła pod zaskakującym tytułem Tomb Raider. Premiera tego cudu kinematografii przewidziana jest wstępnie na rok 2013.   

Max Payne zasłynął między innymi z pięknych i zakręconych jak flaki bobra psychodelicznych wizji, i oczywiście baaardzo woooolnego bullet time. Podejrzewam, że chłopaki z Remedy i 3D Realms musieli wypalić podczas roboty z kilo zioła, żeby osiągnąć tak widowiskowe efekty psychodeliryczne. ;-) Swoją drogą, proszki były w grze jednym z głównych tematów, bo to syntetyczny narkotyk zwany Valkyr i powodowana przez niego żądza mordu zabrała Maksowi ukochaną żonkę i dzieciaczka. Zarówno pierwsza gra z 2001, jak i sequel z 2003 okazały się bardzo dobre, natomiast film w reżyserii Johna Moore (Omen, Za linią wroga) wielkich wzruszeń nie dostarczył.

Być może dlatego, że Wahlberg był za gładki do roli styranego życiem agenta Payne i w jego ustach kwestia: "Nie wierzę w Niebo, wierzę w ból", brzmiała jakby szykował się na randkę z facetem. Mimo to, filmowa adaptacja gry nie poległa z kretesem, a nawet dzielnie się broniła, co obrazuje choćby wysoka jak na kino B ocena obrazu w bazie Filmweb, która oscyluje blisko 6 punktów (6/10). Ciekawe czy Max Payne 3 też doczeka się swojego filmowego odpowiednika?

Zanim doczekamy się piątego spotkania z Hitmanem, którego można już obejrzeć w 17 minutowym gameplayu, należy przypomnieć, że Tobias Reiper działa w branży gier od 2000 roku, poczynając od pamiętnego Hitman: Codename 47. Kolejne gry z bezwzględnym Reiperem w roli głównej pojawiały się regularnie w 2002, 2004 i 2006 roku, natomiast premiera filmu była niejako uwieńczeniem tego procesu, bo nastąpiła w 2007. Trzeba dodać, że łysego jak kolano Codename 47 miał początkowo zagrać równie bezwłosy Vin Diesel, ale fani zablokowali mu tę ścieżkę kariery, co spowodowało, ż stał się „Szybki i wściekły”.

Co by nie mówić, Timothy Olyphan podźwignął rolę bezwzględnego mordercy, a że film był obrzydliwie hollywoodzki, to nie wina Timothy'ego, lecz koncernu Fox Interactive. Grube ryby z Fox odrzuciły wizję reżysera, Xaviera Gensa, któremu marzył się brutalny i melancholijny thriller bez happy endu. Stało się inaczej - szkoda.

Fabuła gry i filmu rozminęły się w kilku miejscach, przypomnijmy choćby, że zamiast genetycznie wyhodowanego klona i mordercy, dostaliśmy sierotkę porwaną i wcieloną do zakonu zajmującego się szkoleniem płatnych zabójców. Dobrze, że nie kelnerów. Natomiast na plus można zaliczyć wiele scen nawiązujących do motywów z serii gier (np. scena broni ukrytej w toalecie oparta na etapie The Massacre at Cheung Chau Fish Restaurant z pierwszego Hitmana). I jeszcze ciekawostka. Liczba fanów Hitmana na Facebooku przekroczyła niedawno pół miliona i z tej okazji IO Interactive zamieściło na profilu agenta nową zawartość. Warto rzucić okiem.

Wśród ról Timothy Olyphanta znajduje się również dubbing w Turoku. 

Zanim Wolwerine zapuścił swoje legendarne pekaesy i stał się bohaterem licznych reklam telewizyjnych, panowie Stan Lee i Jack Kirby stworzyli pierwszy komiks ze świata X-Men. Wydarzyło się to w 1963 roku i właściwie od tej daty X-Meni pod wodzą charyzmatycznego Profesora X, absorbują umysły małolatów na całym świecie, którzy w pryszczu na nosie doszukują się śmiercionośnej mutacji.

Filmowy Wolverine, czyli po naszemu swojski rosomak - jak wiadomo służy nawet w Polskich Siłach Zbrojnych i rozjeżdża Talibów na pustyni we wschodnim Afganistanie. Wolverine występuję w filmach od samego początku, czyli od pierwszej ekranizacji X-Menów z 2000 roku. Niezwykła moc regeneracji i szkielecik z adamantium przydały się również w X-Men 2 i X-Men 3: Ostatni Bastion. Najbardziej znacząca była jednak czwarta odsłona serii, tj. X-Men Geneza: Wolverine z 2009 roku, gdzie wcielony w Hugh Jackmana Wolverine walczy kolejno w wojnach XIX i XX wieku, a na koniec zaciąga się do rządowego oddziału wykidajłów.

Komputerowa wersja Jamesa Howletta aka Wolverine zatytułowana X-Men Origins: Wolverine okazała się dziełem strawnym i co ciekawe, niekopiującym kropka w kropkę filmu wyreżyserowanego przez Gavina Hooda. Był to całkiem rześki slasher z rodziny tych bardziej krwistych, pełnych urwanych głów, uciętych członków i fraktalnych rozbryzgów krwi. Za tą komputerową jatkę odpowiedzialne było studio Raven Software, które znamy m.in. z Quake 4 ale też innych, niezłych gier z uniwersum X, np. X-Men Legends. 

Pierwszy Książę z Persji pojawił się na świecie w 1989 roku, kiedy Jake Gyllenhaal alias książę Dastan miał dopiero osiem lat. Wykuta przez Brøderbund zręcznościówka była prekursorem serii, która łącznie, na wszystkich platformach, pojawiła się aż czternaście razy.

Pamiętna gra, Książę z Persji: Piaski czasu, została wydana w 2003 roku, jednak fabuła wersji komputerowej i kinowego przeboju z 2010 roku są ze sobą związane bardzo luźno. Zawdzięczamy to niejakiemu Jeffreyowi Nachmanoff, scenarzyście filmu, znanemu m.in. z megahitu Pojutrze. To chyba dobrze, bo gra komputerowa naładowana była piaskowymi demonami, piaskowymi chrabąszczami, a nawet piaskowymi ptakami, których w obrazie kinowym nam oszczędzono.

Dostaliśmy za to charakterystyczne popisy a la parkour głównego bohatera oraz całkiem udaną, orientalną stylistykę. Warto jeszcze przypomnieć, że filmowego księcia Dastana miał zagrać hollywoodzki aktor Hrithik Roshan, jednak odrzucił rolę i ostatecznie dostała się ona bohaterowi Tajemnicy Borokeback Mountain – Jake'owi Gyllenhaalowi.  Mimo że urodzonemu w LA aktorowi brak w twarzy tej drapieżności, która charakteryzowała postać w grze, Jake generalnie poradził sobie z rolą, chociaż chyba lepiej czuł się w swoich wcześniejszych filmach, np. Amatorzy w konopiach i Balonowy chłopak.
 

Mariaż filmu i gry zapoczątkowała premiera obrazu kinowego pt. Pitch Black, w którym Vin Diesel po raz pierwszy wcielił się w przebiegłego Furianina, Richarda B. Riddicka. Miał ku temu warunki fizyczne oraz doświadczenie zdobyte w Szeregowcu Ryanie, gdzie zagrał niejakiego Caparzo - swoją drogą również szeregowca. Z kolei charakterystyczny głos, którego później Vin Diesel użyczył w grach komputerowych, wytrenował zapewne w Stalowym gigancie (The Iron Giant) – filmie animowanym ze studia Warner Bros.

Gier komputerowych mieliśmy dotychczas dwie, wydaną w 2004 roku Kroniki Riddica: Ucieczka z Bucher Bay i Kroniki Riddicka: Assault on Dark Athena, która na świecie pojawiła się w kwietniu 2009 roku. Obie produkcje ze szwedzkiego Starbreeze AB były nasycone akcją i po prostu dobre, a Vin Diesel wyglądał i brzmiał w nich jak żywy. Kinowy megahit, czyli Kroniki Riddica, na pewno pomógł w sukcesie drugiej z wymienionych gier. Przypomnijmy tylko, że budżet filmu, który na duży ekran wszedł w 2004 roku, wynosił bagatela 110 milionów dolarów, a produkcją zajął się nie kto inny jak… Vin Diesel. Ciekawa ścieżka kariery, tym bardziej, że zaczynał jako bramkarz i sprzedawca żarówek...
 

Spiderman, którego początki sięgają lat 60. ubiegłego wieku, doczekał się trzech pełnometrażowych filmów kinowych, w których główną rolę zagrał Tobey Maguire. W roli Petera Parkera wypadał tak przekonująco, że właściwie zdominował postacią ciamajdy i niedojdy swoje waleczne, pająkowate alter ego. Osobiście uważam, że Maguire powinien pozostać przy serialach i rolach typu chłopak nr 3 w filmie Rodney Dengerfield. Na szczęście w najnowszym filmie pt. Niesamowity Spider-Man, którego premiera przewidziana jest na 2012, Tobeya już nie zobaczymy.

Pierwszy poważny Spider-Man pojawił się w świecie gier jeszcze w 2001 roku i dał do wiwatu takim wrogom ludzkości jak Venom, Scorpion i Mysterio. Wśród wachlarza gier poczesne miejsce zajmują oczywiście tytuły związane z filmami, poczynając od Spider-Man: The Movie (2002) i na Spider-Man 3: The Game (2007) skończywszy. Warto nadmienić, że za Sam Raimi, który wyreżyserował filmową trylogię, współpracował ze studiem Beenox Inc. odpowiedzialnym za grę komputerową. Może dzięki temu Spider-Man 3: The Game okazał się stosunkowo dobrym tytułem, a Venom i Sandman naprawdę ciekawymi przeciwnikami. Oczywiście Maguire użyczył swojego ciepłego głosu i wyglądu na potrzeby gry, co na szczęście nie odbiło się na grywalności. I jeszcze tylko mała dygresja. Jeśli ktoś ma konsole Sony lub Microsoftu, może odpalić sobie Spider-Mana: Edge of Time, który pojawił się na rynku w połowie października.

Pierwsza oficjalna gra oparta na twórczości Iana Fleminga pojawiła się w 1983 roku, ale warto wspomnieć, że już w 1981 na konsole Sega wydano grę zatytułowaną… 005. Oczywiście była to podróbka. I do tego kiepska jak Abibasy. Wszystkich oficjalnych gier z agentem jej królewskiej mości w roli głównej było aż 18, chociaż najbardziej urocze pojawiły się jeszcze w latach 80. ubiegłego wieku, np. James Bond 007: A View to Kill. Mocna rzecz.

Najnowszego 007, czyli Daniela Craiga, zobaczyliśmy dotychczas w Quantum of Solace z 2008 roku i 007: Blood Stone, wydane przez Activision Blizzard w 2010 roku. Były to oczywiście gry akcji w TPP, jednak warto wspomnieć, że Blood Stone, wykute w Bizzare Crerations, nie opierało się na scenariuszu filmu, lecz autorskim pomyśle Bizzare. Najnowsza gra z serii 007 została wydana niedawno, 4 listopada, chociaż tak naprawdę jest to remake starszej gry z N64. Golden Eye 007 Reloaded wydano na konsole Sony i Microsoftu.

Wśród filmowych bohaterów, którzy użyczyli w grze swoich głosów i wyglądu, pierwsze skrzypce gra oczywiście Daniel Craig, ale trzeba pamiętać, że z ponad 20 dotychczas nakręconych filmów, angielski aktor zaliczył rolę dopiero w dwóch. Co ciekawe, Craig zagrał również w Tomb Raiderze, wcielając się w rolę Aleksa Westa. Najnowszy dwudziesty trzeci film o agencie brytyjskiego MI6 jest już w produkcji, premiera w październiku przyszłego roku.

BloodRayne powstała najpierw w świecie zer i jedynek, jako dzieło ekipy z Termial Reality. Gorąca i gibka bohaterka pojawiła się na świecie w 2002 roku jak agentka Brimstone Society, by stawić czoła nazistom i ich nadnaturalnym zastępom. Po raz drugi (BloodRayne 2) zawitała na blaszaki i konsole w 2004 roku (właściwie na PC dopiero w 2005), poprzedzona potężną akcją promocyjną, na którą składała się m.in. sesja dla MTV i artykuł w amerykańskim wydaniu Playboya. Trzeba jeszcze wspomnieć, że we wrześniu pojawiała się trzecia gra, zatytułowana BloodRayne: Betrayal, która jest scrollowaną zręcznościówką w 2D. To błąd, bo pewne szczegóły sylwetki Krwawej Renii powinny być wyłącznie w 3D!

Obcisły kostium, ostre ząbki i płomienna burza włosów... Niektórym wydawało się, że to wystarczy, aby nakręcić dobry film, dlatego reżyserem został antymistrz tego typu obrazów - Uwe Boll. Pierwszy obraz (BloodRayne), w którym zobaczyliśmy amerykańską aktorkę Kristanne Løken (znaną z Terminatora 3), zarobił niecałe 4 mln dolarów, co jest o tyle ciekawe, że budżet filmu wynosił ponad 25 mln. Ciekawostką było również to, że w niektórych rolach obsadzono prostytutki, bo były znacznie tańsze od aktorek.

W drugiej części, zatytułowanej BloodRayne II: Deliverance, walka toczy się pomiędzy kowbojami-wampirami a naszą złowieszczą BloodRayne, w którą wcieliła się długonoga Norweżka Natassia Malthe. Ta genialna aktorka, która wspaniale poradziła sobie z rola anonimowej pokojówki w horrorze Halloween: Resurrection, została zaangażowana również do ostatniego filmu z serii, szczytu sztuki filmowej, pt. Bloodrayne III: The Third Reich. W tej roli Natassia udowodniła, że jest nie tylko ładna, ale też doskonale prezentuje się w lateksach. Dodam tylko, że na Filmwebie film dostał całe trzy punkty (na dziesięć). Brawo.

Ace Ventura znalazł się wśród superbohaterów, supermoderców i innych super duper dlatego, że zamiast dźwigać działko typu M61 Vulcan lub choćby shotguna, wolał głaskać chomiki i oglądać dżdżownice podczas fascynującego dzieła spulchniania gleby. To miła odmiana po grach, gdzie odcinamy łby przedstawicielom naszego i obcych gatunków, zabijamy wilki, niedźwiedzie, mutantów, a właściwie wykańczamy wszystko jak leci.  Na dodatek komputerowy Ace Ventura: Psi detektyw  jest klasyczną przygotówką point and click. Okej, to zabytek, ale ręcznie rysowany, zabawny i po prostu wart przypomnienia.

Komputerowy Ace Ventura pojawił się w odpowiedzi na nieprawdopodobny sukces filmu. Gra miała premierę w 1996 roku i nawiązywała również do animowanego serialu Ace Ventura: Psi detektyw. Oczywiście scenariusz gry był zakręcony jak słoik, wśród wyzwań znalazły się zadania typu natłuszczanie młodych foczek czy używanie biszkopta jako śrubokrętu.  Wbrew pozorom - to miało sens.

Na dużym ekranie Ace Ventura z podtytułem Psi detektyw pojawił się w 1994 roku i już w pierwszym miesiącu wyświetlania zarobił 100 mln dolarów. Film został wyreżyserowany przez Toma Shadyaca, który zresztą lubi współpracować z Careyem i reżyserował takie hity jak choćby Bruce Wszechmocny i Kłamca, kłamca.

Drugi film pojawił się w 1996 roku. Historia w Ace Ventura: Zew natury koncentruje się wokół tajemniczej sprawy zniknięcia nietoperza. Carey w obu obrazach był specyficzny, nie każdemu leży ten typ humoru, natomiast w grach udało się dużo z tych careyowych dziwactw przemycić. Swoją drogą Carey zagrał również w innych obrazach, które miały swoje odpowiedniki w świecie gier, np. Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń czy Grinch: Świąt nie będzie.

Druga część już za tydzień!