Detroit: Become Human – emocjonalna rewolucja w świecie gier

Ocena benchmark.pl

• 5/5

Plusy

- ciekawa wizja niedalekiej przyszłości,; - fenomenalny klimat futurystycznego Detroit,; - bohaterowie, z którymi trudno się nie utożsamić,; - mnóstwo decyzji do podjęcia i alternatywnych ścieżek,; - sceny akcji wciskają w fotel,; - hiperrealistyczna grafika,; - spora „regrywalność”,; - nieoczywista i poruszająca fabuła,; - niezłe spolszczenie.

Minusy

- niektóre sceny i zadania bywają monotonne,; - mechanika gry mogłaby być choć odrobinę oryginalniejsza.

Komparator

Ranking Gier

zobacz wyniki

Detroit: Become Human, czyli potrójny nokaut

Po Heavy Rain i Beyond: Dwie Dusze przyszła kolej na Detroit: Become Human. Studio Quantic Dream, wbrew starej sentencji, raz jeszcze wchodzi do tej samej wody i – o dziwo! - osiąga przy tym spektakularny sukces.

Muszę przyznać, że kampania reklamowa nowego tytułu od rodziców „zabójcy origami” mocno mnie zaintrygowała. Tylko tyle. Owszem, klimat zapowiadał się ciekawie, opowieść miała się rozgałęziać tak rozlegle, jak nigdy dotąd, grafika tradycyjnie pieściła oczy… Zastanawiałem się jednak, czy ograna mechanika, nazywana przez niektórych „interaktywnym filmem” jest w stanie dźwignąć taki temat.

W końcu, dajmy na to, Wiedźmin 3 też może się popisać fenomenalną i nieliniową opowieścią, a przy tym dorzuca do niej erpegowy system rzemiosła i rozwoju postaci, dynamiczny system walk, otwarty świat, który z powodzeniem mógłby zastąpić ten realny i mnóstwo innych atrakcji.

Tymczasem Detroit: Become Human próbuje mnie oczarować bębnieniem w jeden klawisz w celu wyważenia drzwi, bądź pospolitym wybieraniem opcji dialogowych? Czy to nie za mało? Bardzo chciałem odnaleźć odpowiedź na to pytanie, ale po rozpoczęciu rozgrywki już o nim zapomniałem. Jak i o całym Bożym świecie. 

Co tu dużo gadać, Detroit: Become Human pochłonęło mnie bez reszty. Zamiast jednej pasjonującej historii, otrzymałem aż trzy. Splotły się ze sobą w perfekcyjnie dopracowaną całość, mimo że każda z nich zahacza o zupełnie inny gatunek. Jedna to rasowe future noir w stylu Blade Runnera, druga przedstawia narodziny rewolucji, a trzecia to wzruszająca opowieść o samotności i okrucieństwie.

A wszystkie razem zwaliły mnie z nóg i oplotły siecią alternatywnych wątków, z której nie mogłem się wydostać chociażby po to, żeby wyłączyć konsolę i iść spać. O, nie, z Detroit: Become Human to wcale nie takie proste zadanie.  

Android też człowiek

Rok 2038. Lodowce się topią, Rosjanie drą koty z Amerykanami, Chiny i Indie aspirują do miana gospodarczych potęg, a w Detroit króluje bezrobocie. Krótko mówiąc – życie toczy się swoim rytmem! I można by pomyśleć, że przez te dwadzieścia lat naprawdę niewiele się wydarzyło, gdyby nie fakt, że w futurystycznej wizji Detroit: Become Human wymienione problemy osiągają gigantyczną skalę, a dodatkowo na scenę wkraczają androidy.

Człekopodobne roboty, jak obecnie samochody, znajdują się na wyposażeniu każdego gospodarstwa domowego. Z tą różnicą, że auta traktuje się ciut lepiej. No cóż, można było to przewidzieć, biorąc pod uwagę ludzką kreatywność, kiedy w grę wchodzi znęcanie się nad innymi. Zwłaszcza przy pełnej bezkarność i moralnym rozgrzeszeniu. Wszak to tylko kawałek plastiku!... Ale czy aby na pewno?

Moją przygodę z Detroit: Become Human rozpocząłem wcielając się w niejakiego Connora, androida stworzonego do tropienia tak zwanych „defektów”. Tym mianem określa się roboty, które zyskały wolną wolę, choć ludzie wolą to postrzegać jako efekt działania wadliwego oprogramowania. 

A jednak sprawia to, że sztucznych ludzi trudno traktować dalej jako przedmioty domowego użytku. Tym niemniej zdecydowana większość ludzkości uparcie w taki sposób na nie patrzy.

Na domiar złego wrze debata dotycząca tego, czy androidy w ogóle powinny istnieć. Daje się odnotować korzyści, chociażby dla firm wykorzystujących tę nową, tanią siłę roboczą. Z drugiej strony tak zaawansowane maszyny budzą irracjonalny lęk i zupełnie racjonalne pretensje dotyczące zawłaszczania przez nie miejsc pracy dotychczas zajmowanych przez ludzi.

Walka klasowa (a może raczej gatunkowa?) to fundament świata, który ukazuje nam Detroit: Become Human. Niewolnik staje twarzą w twarz ze swoim panem, bieda wdziera się do świata bogatych, tu popadające w ruinę osiedla, tam technologiczne gadżety. A całość przypomina kupę złomu, w którą poutykano choinkowe lampki. 

I bynajmniej nie jest to zarzut. O, nie! Liczyłem na barwny świat science-fiction, a otrzymałem niesztampową kompozycję o socjopolitycznej głębi i wyrafinowanej estetyce, którą odmalowano hiperrealistyczną grafiką.

Przestawiając zwrotnice

Jeszcze raz od początku – zalany deszczem taras luksusowego apartamentowca. Na gzymsie stoi zbuntowany android ze spluwą w dłoni i małą dziewczynką wziętą na zakładniczkę. Oddział sił specjalnych trzyma go na muszce, a moją rolą (a w zasadzie rolą „syntetycznego” Connora) jest rozsupłanie tego gordyjskiego węzła. Każdy ruch ma znaczenie, a zegar odmierza czas na znalezienie wskazówek, które pomogą w negocjacjach.

Którą drogę wybrać? Poświęcić własne – sztuczne, choć cenne – życie? Chwycić za spluwę, której androidowi używać pod żadnym pozorem nie wolno? Wybrać łagodne podejście czy posunąć się do gróźb? Zostawić trzepoczącą się na podłodze rybę czy wrzucić ją z powrotem do akwarium? Zaraz, zaraz… Jaką rybę? 

No właśnie, nawet taki drobiazg ma znaczenie w Detroit: Become Human. Przecież zaprogramowane na bezwzględne wykonywanie zadań androidy nie przejmują się dogorywającymi rybkami. A może jednak nie jest im to obojętne?

Kierować się rozumem czy emocjami? Ryzykować czy działać zachowawczo? Takie dylematy spotykałem niemal na każdym kroku i w większości przypadków zegar albo lakonicznie spisane opcje dialogowe zmuszały mnie do podjęcia decyzji opartych li tylko na intuicji.

W jednej z późniejszych sekwencji opiekunka domu, Kara, może (choć nie musi) stanąć w obronie dziewczynki katowanej przez swojego ojca. Kiedy sfrustrowany życiem sadysta poderwał się od stołu, a mała Alice wbiegła na piętro, miałem kilka dróg przed sobą. Porozmawiać z rozwścieczonym facetem? To skazane na niepowodzenie. Iść prosto do Alice i zabarykadować się z nią w pokoju? No, brzmi rozsądniej.

Wybrałem jednak alternatywne rozwiązanie. I gdy koniec końców szamotaninę przerwał strzał z pistoletu zorientowałem się, że dokonałem złego wyboru. Ale czy w tej sytuacji istnieje w ogóle dobry wybór?

Nie sposób powiedzieć wiele więcej o podejmowanych w Detroit: Become Human decyzjach, aby nie rzucić zbyt wiele światła na fabularne zwrotnice i konsekwencje ich przestawienia. Mogę jedynie powiedzieć, że prawie każda odpowiedź, każde pociągnięcie za spust broni, każdy pozornie mało istotny detal wpędzał mnie w upiorny, ale jakże ekscytujący, konflikt z samym sobą.

I tak było w każdym z trzech przeplatających się wątków. W historii Kary, sprzątaczki i opiekunki w domu zgorzkniałego narkomana, w opowieści Markusa, kamerdynera wiekowego artysty, a nawet w sekwencjach poświęconych wspomnianemu już Connorowi.

Każdy rozdział opowieści wieńczy „drzewko” ukazujące wszystkie możliwe wybory, a także ścieżki, które pozostały przede mną zamknięte. To tutaj mogłem sprawdzić, czy znalazłem jakiś przedmiot, który w przyszłości zaowocuje nieoczekiwanym zwrotem akcji, czy udało mi się zyskać sympatię innych bohaterów, a także przekonać się, ile procent graczy zawędrowało w tym samym kierunku.

A jeśli któryś z dokonanych przeze mnie wyborów zaowocował moralnym kacem, zawsze mogłem cofnąć się do jednego z fabularnych węzłów, żeby rozegrać daną sekwencję od wskazanego momentu lub jedynie obejrzeć, jaka alternatywa mnie ominęła. 

Szkoda tylko, że do niektórych punktów nie warto wracać, bo choć Detroit: Become Human startuje z górnego „c” później zdarzają się fragmenty zwyczajnie nudne. Trudno jednak czynić z tego poważniejszy zarzut w obliczu porywającej całości.

Przytrzymaj klawisz, żeby wyjść na człowieka

Powiecie: „Dobrze, dobrze, fabuła zawsze była mocną stroną gier od Quantic Dream, ale co z mechaniką?”. Ta, niestety, z grubsza rzecz ujmując, nie zaskakuje. Naciśnij przycisk ten i ten, żeby wybrać ścieżkę A, naciśnij inny klawisz, żeby wybrać opcję B. Muszę jednak zaznaczyć, że nawet te ograne rozwiązania wykorzystano tutaj naprawdę nieźle, a w wielu scenach pościgów czy walk sprawdza się to wręcz doskonale.

Poza tym, napotkałem też kilka znacznie ciekawszych „sztuczek”. Na przykład znane z serii Arkham rekonstrukcje zbrodni albo – ciekawsze nawet – prekonstrukcje. Te ostatnie pozwalają ustalić wirtualną trasę biegu androida, tak aby bezpiecznie dostał się do tego czy innego budynku lub skutecznie skonfrontował się z przeciwnikiem.

Zresztą, w ostatecznym rozrachunku elementy mechaniki, nowe czy stare, nie mają aż tak dużego znaczenia. Liczy się to, że za każdą z nich stoją emocję, które sprawiają, że pad wyślizguje się ze spoconych dłoni, a praca serca grozi tachykardią.

Na barykadę!

Detroit: Become Human to prawdziwa rewolucja. Piszę to bez przekąsu. Marzę o tym, aby inne gry poszły jej przykładem, nawet narażając się na krytykę i zarzuty, że są jedynie „interaktywnym filmem”. Jeśli tak mają wyglądać w przyszłości interaktywne filmy, to ja już jestem interaktywnym kinomanem.

A na czym dokładnie polega ta rewolucja? Na mnogości wyborów, które skłaniają do ponownego przechodzenia Detroit: Become Human, na przywiązaniu do drobiazgów, a przede wszystkim na uczuciach, które towarzyszą głębokiej i poruszającej opowieści.

Każda moja sesja z Detroit: Become Human była emocjonalnym rollercoasterem. Tu smutek, tam gniew, żal, wściekłość, radość… A po nieprzemyślanej decyzji – wstyd i poczucie winy. Ten koktajl nieźle mnie sponiewierał. Paradoksalnie – w jak najlepszym znaczeniu tego słowa.

A kiedy pewnego wieczora stwierdziłem już, że starczy mi na ten dzień niemożliwych do podjęcia decyzji, wyszedłem do menu głównego, żeby wreszcie odsapnąć. Wtedy zarządzająca nim pani android zapytała, czy ze względu na paręnaście godzin wspólnej gry jest już moją przyjaciółką. 

Uznałem to za żartobliwe burzenie czwartej ściany i chciałem przejść nad nim do porządku dziennego. Uśmiech spełzł z mojej twarzy, kiedy na ekranie pojawiły się dwie opcje do wyboru. To co, jesteśmy przyjaciółmi? Tak czy nie? No i bądź tu człowieku mądry!

Ocena końcowa Detroit: Become Human

• ciekawa wizja niedalekiej przyszłości
• fenomenalny klimat futurystycznego Detroit
• bohaterowie, z którymi trudno sie nie utożsamić
• mnóstwo decyzji do podjęcia i alternatywnych ścieżek
• sceny akcji wciskają w fotel
• hiperrealistyczna grafika
• spora "regrywalność"
• nieoczywista i poruszająca fabuła
• niezłe spolszczenie
   
• niektóre scenu i zadania bywają monotonne
• mechanika gry mogłaby być choć odrobinę oryginalniejsza

• Grafika:
   bardzo dobry
• Dźwięk:
   bardzo dobry
• Grywalność:
   bardzo dobry

Ocena ogólna:

100% 5/5

Za udostępnie gry na potrzeby niniejszej recenzji dziękujemy firmie Sony Interactive Entertainment i MSL Group