LG 55EG910V - test 55'' telewizora OLED

Ocena benchmark.pl

• 5/5

Plusy

rewelacyjny, bezdyskusyjnie najlepszy na rynku kontrast,; bardzo dobre oddanie barw.

Minusy

Niewłaściwe odwzorowanie bardzo ciemnych szarości,; niejednolita biel.

Komparator

Ranking telewizorów

zobacz wyniki

W LG 55EG910V zastosowano nie tradycyjny wyświetlacz transmisyjny (jak np. w telewizorach LCD), lecz wyświetlacz emisyjny, w którym światło generują diody organiczne – stąd nazwa OLED (ang. organic light-emitting diode). Po pierwszej serii EA (2013) oraz drugiej serii EC (2014), EG to już trzecia generacja OLED-ów Full HD dostępna w naszym kraju.

LG 55EG910V - test

55-calowy OLED z serii 910V to telewizor, który może się podobać. Zakrzywiony ekran okala bardzo wąska ramka, dzięki czemu wygląda on bardzo nowocześnie. Tył obudowy wykonano z jasnego solidnego tworzywa sztucznego, a gniazda umieszczono z lewej strony. Cały telewizor spoczywa na nieobrotowej, wielowarstwowej podstawie, której zewnętrzne poszycie wykonano z plastiku do złudzenia przypominającego metal.

Kanciaste nogi podstawy nie wyglądają na pierwszy rzut oka najlepiej i są chyba najbardziej kontrowersyjnym elementem stylistyki telewizora, ale po dwutygodniowej aklimatyzacji przyzwyczaiłem się do nich i muszę przyznać, że zaczęły mi się nawet podobać. W przeciwieństwie do droższego 55EG960V logo LG nie jest w ogóle podświetlane.

Najważniejsze cechy telewizora:

Główną i najważniejszą zaletą LG 55EG910V (jak każdego OLED-a) jest prawdziwa czerń i wynikający z niej rewelacyjny kontrast – pod tym względem ten OLED LG nie ma sobie równych. Krótko mówiąc, czerń jest absolutna, a telewizor z łatwością wygrywa pod względem kontrastu z każdą plazmą i każdym telewizorem LCD wyposażonym z wielostrefowe wygaszanie i pełne podświetlenie. Piszę to z pełną świadomością, po przetestowaniu takich tuzów rynku LCD jak Samsung UE65JS9500 czy kosztujący niemal 40 tysięcy złotych Sony KD-75X9405C.

Struktura subpikseli wyświetlacza OLED.

W trybie Ekspert1 zmierzyłem jasność czerni rzędu 0,001 cd/m2 oraz kontrast ANSI 97515:1, ale trudno uznać te wyniki za wiarygodne bowiem luminancja czerni jest poza zakresem pomiarowym kolorymetru. Jak przystało na OLED-a, spadek kontrastu pod kątem był praktycznie niezauważalny. A jak w praktyce wygląda czerń z OLED-a w porównaniu do telewizora LCD pokazuje poniższe zdjęcie (OLED na górze, LCD na dole).

Każdy telewizor powinien nie tylko pokazać prawdziwą czerń (co 55EG910V czyni z łatwością), lecz także oddać właściwą gradację odcieni szarości. I tu natrafiamy na obszar, w którym OLED-y nie są jeszcze doskonałe. Można by rzec, że jest im tak dobrze z tą fenomenalną i absolutną czernią, że „nie chcą z niej wychodzić” (dosłownie i w przenośni). Inaczej mówiąc, OLED nie jest w stanie pokazać bardzo ciemnych odcieni szarości tuż przy czerni, lecz przeskakuje kilka poziomów i przechodzi od razu do tych szarości, które plasują się zaraz za bardzo ciemnymi odcieniami.

To zjawisko można sprawdzić nie tylko na planszach testowych, lecz także w domu, np. wyświetlając własnoręcznie zrobioną (choćby w programie Paint) czarną planszę, a następnie zwiększając wartość opcji „jasność” (z domyślnych „50”), która odpowiada za poziom czerni. W testowanym egzemplarzu w zakresie 50-56 nic się nie działo (jasność czerni w ogóle nie rosła), dopiero przy 57 wzrosła pięciokrotnie z 0,001 cd/m2 do 0,005 cd/m2. Zależność pomiędzy faktycznym poziomem czerni (tj. jej luminancją, pot. jasnością), a położeniem suwaka „jasność” przedstawia poniższy wykres.

Jak widać jasność czerni nie rośnie liniowo jak w telewizorach LCD, ale skokowo. Ta skokowa gradacja szarości prowadzi do dwóch niepożądanych zjawisk: utraty szczegółów w bardzo ciemnych szarościach, które stają się po prostu czarne oraz (znacznie rzadziej) powstawania cienkich pionowych pasów.

To drugie zjawisko jest dobrze widoczne na planszach testowych (zwłaszcza IRE 1-5), ale w praktyce, czyli na filmach występuje sporadycznie. Profesjonalna regulacja OLED-a może poprawić sytuację, ale tylko częściowo bowiem żadna kalibracja nie jest w stanie przeskoczyć problemu skokowej gradacji bardzo ciemnych szarości, która jest nieodłączną cechą współczesnych OLED-ów. W związku z tym podejmując decyzję o zakupie OLED-a trzeba być świadomym, że z jednej strony oferuje on rewelacyjną, fantastycznie głęboką i absolutną czerń, której nie jest w stanie zapewnić żadna, powtarzam, żadna inna współczesna technika wyświetlania obrazu, w tym nawet najdroższe elcedeki wyposażone w pełne i strefowo wygaszane podświetlenie.

Błędy odwzorowania palety szarości (delta E) przed (zielony) i po (niebieski) kalibracji.

Z drugiej strony mamy do czynienia z ww. mankamentami. Jednakże moim zdaniem, w ostatecznym rozrachunku, po spędzeniu ponad jednego miesiąca z najnowszymi OLED-ami LG muszę powiedzieć, że ta zjawiskowo rewelacyjna czerń i wynikający z niej fantastycznie wysoki kontrast są tak zniewalające, że osobiście jestem w stanie zaakceptować ww. mankamenty. Oczywiście Ty drogi Czytelniku masz prawo mieć inne zdanie. Dlatego poświęcam czerni i szarościom tyle miejsca w tej recenzji, bo chcę przedstawić pełny obraz sprawy. Niestety, w wielu recenzjach ww. kwestie są albo przemilczane, albo potraktowane zdawkowo.

Podsumowując: moim zdaniem problemy z bardzo ciemnymi szarościami są ceną, którą trzeba „zapłacić” w zamian za fenomenalną głębię czerni i najwyższy na rynku kontrast. Pamiętajmy, że plazmy też miały swoje wady, takie jak fałszywe kontury, niską jasność, migotanie obrazu czy podatność na wypalanie się, ale mimo wszystko kochaliśmy je (plazmy, nie ich problemy).

Za OLED-em przemawia także odwzorowanie kolorów. I nie chodzi tu tylko o same błędy odwzorowania barw, które już w ustawieniach fabrycznych trybu Ekspert 1 są poniżej, powtarzam, poniżej progu dostrzegalności (!), co przedstawia poniższy wykres.

Błędy odwzorowania barw (delta E) przed (zielony) i po (niebieski) kalibracji.

Jak widać, kalibracja pozwala zmniejszyć średni błąd niemal dwukrotnie (z 2,1 do 1,1).

Kolory oczywiście nie zmieniają się w zasadzie pod kątem, co jest świetną wiadomością dla tych wszystkich, którzy nie mogą siedzieć dokładnie na wprost ekranu lub oglądają obraz w większym gronie. Pod tym względem 55EG910V jest w ścisłej czołówce i przewyższa nie tylko plazmy (z ich degradacją kolorów w pionie), lecz także najlepsze telewizory z wyświetlaczami IPS, które pod kątem tracą i tak już niski kontrast.

Poza tym odwzorowanie kolorów o niskiej luminancji było o wiele lepsze niż w telewizorach LCD, które z nielicznymi wyjątkami (jak np. serie CX800 i CR850 Panasonica) mają spore problemy w właściwym oddaniem tego typu barw. W LG 55EG910V nawet ciemne barwy miały właściwe nasycenie. Warto zaznaczyć, że choć telewizor oferuje szerszą niż standardowa (sRGB) przestrzeń barw, jest ona tylko nieznacznie poszerzona.

Skoro jesteśmy przy kolorach należy wspomnieć o problemach z odwzorowaniem bieli. Choć biel z technicznego punktu widzenia nie jest w zasadzie kolorem (lecz czystą luminancją) to w testowanym egzemplarzu nie sposób było nie zauważyć, że po prostu nie była ona jednolita. Przy lewej krawędzi ekranu (ok. 1/3 szerokości) biel miała temperaturę barwową ok. 5000K, w środku ok. 6100K, a przy prawej krawędzi 5800K.

Czy było to widać gołym okiem? Na planszy testowej tak. Na szczęście na większości typowych materiałów zjawisko to nie jest dokuczliwe. Jedynie na niektórych, dość specyficznych materiałach, jak np. na dostępnym na YouTube Simon’s Cat (ulubionej kreskówce moich dzieci o przygodach kota i jego właściciela rysowanej czarną kredką na białym tle) niejednolitość bieli widać było po prostu aż nazbyt dobrze.

Jeśli chodzi o odwzorowanie ruchu, to telewizor wyposażono w układ poprawy ostrości i płynności ruchu o dobrze znanej już nazwie TruMotion. Układ ten ma 3 tryby pracy (gładki, wyczyść, użytkownik), a osiągniętą rozdzielczość dynamiczną i płynność ruchu przedstawia poniższe zestawienie:

Jak widać rozdzielczość dynamiczna (ostrość obrazów ruchomych) była daleka od maksimum pomiarowego (1080 linii), które bez trudu osiągają najbardziej zaawansowane telewizory LCD. Choć wyświetlacze OLED mają znacznie krótszy czas reakcji od paneli LCD, to inżynierowie LG nadal stosują metodę wysterowania panelu znaną jak sample-and-hold, która jest przyczyną ostrości ruchu niższej niż w telewizorach LCD. Pomimo tego, OLED ma w zanadrzu jeszcze kilka atutów, którymi przewyższa elcedeki.

Obrazy ruchome w OLED-zie nie mają typowych dla LCD mankamentów, takich jak np. zwielokrotnienie krawędzi obiektów ruchomych, spadek jasności, echo czy smużenie. Dzięki temu ruchome obrazy na OLED-zie wyglądają lepiej niż wskazywałaby na to sama rozdzielczość dynamiczna. Także niepożądane artefakty będące ubocznym skutkiem działania układu upłynniania ruchu były małe; jedynie w trybie użytkownika, gdy ustawimy de-judder i de-blur „na maksa” (czyli 10) mogą być nieco dokuczliwe, ale przecież nie jest to ustawienie, które włączałby ktokolwiek, komu zależy na naturalności obrazu. Samo upłynnianie ruchu działa stabilnie i nie ma zmiennej skuteczności jak np. w 55EG960V. W sumie jakość odwzorowania ruchu przez 55EG910V można uznać za dobrą.

Telewizor generuje obrazy 3D za pomocą techniki polaryzacyjnej (pasywnej). W związku z tym do każdego oka trafia obraz o zredukowanej o połowę rozdzielczości pionowej (tj. 1920x540 zamiast 1920x1080 pikseli). W ustawieniach fabrycznych trybu 3D włączona jest cała masa „polepszaczy” ze sztucznym wyostrzaniem włącznie, dzięki czemu obraz wygląda groteskowo sztucznie. Po ich wyłączeniu obrazy 3D są dobrej jakości, stabilne, niemigoczące i niemęczące – jak przystało na technikę pasywną.

Jakość funkcji multimedialno-internetowych oceniam jako dobrą. System webOS w wersji 2.0 działał stabilnie i stosunkowo szybko – zdecydowanie szybciej niż w wersji 1.0, lecz nie tak szybko jak w droższym 55EG960V (4K). Wbudowany odtwarzacz plików wideo bez problemu odtwarzał pliki w kontenerach avi, flv, mkv, mp4, mov, mts, tp. Jedynym formatem, z którym sobie nie poradził był wmv (nieznany kodek). Odtwarzacz sortuje pliki według nowo dodanych lub alfabetycznie, ale bez możliwości zmiany kierunku sortowania (np. z-a zamiast a-z).

Jakość brzmienia oferowanego przez głośniki 55EG910V można uznać, jak na standardy „telewizorowe”, za dobrą. Dźwięk jest nieco przebasowiony, ale po regulacji można osiągnąć zadowalające rezultaty. Droższy 55EG960V (4K) idzie o krok dalej, ale oba ustępują znakomitemu pod tym względem modelowi LG 55UF950V (wyposażonemu w opracowaną przez Harmana Kardona nowatorską podstawę auditorium stand).

Wyniki testów

Najlepszy tryb obrazu: Ekspert1

LG 55EG910V porównujemy z poprzednikiem czyli modelem 55EA970V. Więcej informacji na temat procedury testowej znajdziesz na stronie Jak testujemy TV.

Czerń i kontrast

Jasność czerni cd/m2, mniej = lepiej

LG 55EG910V	0,001
LG 55EA970V	0,001

Kontrast ANSI więcej = lepiej

LG 55EG910V	97515
LG 55EA970V	91950

Kontrast ON/OFF więcej = lepiej

LG 55EA970V	262834
LG 55EG910V	145233

Gamma 10 IRE

LG 55EA970V	2,19
LG 55EG910V	2,07

Kolory i szarości

Średni błąd odwzorowania barw (CIEDE94)

LG 55EA970V	2,6
LG 55EG910V	2,1

Temperatura barwowa (100 IRE, w Kelvinach)

LG 55EG910V	6119
LG 55EA970V	6080

Odwzorowanie ruchu

Upłynnianie ruchu: tak

Rozdzielczość dynamiczna skala 5 punktowa, więcej = lepiej

LG 55EG910V	4
LG 55EA970V	4

Input lag

LG 55EG910V	49
LG 55EA970V	51

Ocena z testów TV LG 55EG910V

• rewelacyjnie głęboka (absolutna) czerń,
• praktycznie nieskończony kontrast,
• jednolita czerń całkowicie pozbawiona plam i przejaśnień (tzw. cloudingu),
• bardzo dobre odwzorowanie kolorów już w ustawieniach fabrycznych,
• niewielka degradacja kolorów pod kątem (zarówno w poziomie jak i pionie),
• świetna głębia i przejrzystość obrazu,
• brak typowych dla LCD negatywnych zjawisk jak efekt brudnego ekranu, zwielokrotnienie krawędzi, sztuczne echo (duszki), smużenie itp.
• stabilny, niemigoczący obraz w trybie 3D,
• średniej klasy odwzorowanie ruchu (ale zobacz poniżej),
• znakomite opcje regulacji płynności ruchu,
• bardzo dobre możliwości kalibracyjne (balans bieli, pełny CMS),
• duża liczba odtwarzanych formatów plików wideo z USB,
• stosunkowo szybkie działanie telewizora i menu,
• całkiem niezłe brzmienie,
• atrakcyjna stylizacja obudowy,
• niewielkie opóźnienie (input lag),
• dobrej jakości materiały i wykończenie,
• wygodny pilot z akcelerometrem.

• utrata szczegółów w ciemnych partiach obrazu (w tym winietowanie),
• niejednolita biel,
• sporadycznie pojawiające się na ekranie cienkie pionowe pasy,
• uboczne skutki działania ditheringu mogą przeszkadzać co bardziej wrażliwym,
• ostrość ruchu i maksymalna jasność niższa niż w najlepszych telewizorach LCD,
• zmienność charakterystyki jasności w zależności od zawartości jasnych elementów w obrazie,
• tryb 3D z dwukrotnie niższą rozdzielczością pionową,
• webOS mógłby działać szybciej,
• zbyt mało opcji sortowania plików w odtwarzaczu multimediów,
• wysoka cena.

Werdykt

• główna zaleta: rewelacyjny, bezdyskusyjnie najlepszy na rynku kontrast, bardzo dobre oddanie barw.
• główna wada: niewłaściwe odwzorowanie bardzo ciemnych szarości, niejednolita biel.

LG 55EG910V jest telewizorem, który dzięki absolutnej czerni, fenomenalnemu kontrastowi oraz znakomitym kolorom ma wszelkie szanse na to by odnieść duży sukces. Choć ze względu na takie, a nie inne odwzorowanie bardzo ciemnych szarości nie jest ani wyświetlaczem referencyjnym (wzorcowym), ani tym bardziej idealnym (a takich nie było, nie ma i chyba nigdy nie będzie). Pomimo tego OLED jest w stanie dostarczyć niesamowitej frajdy z oglądania filmów, zwłaszcza w warunkach kina domowego, do których jest szczególnie predestynowany.

Podczas kilkutygodniowego testu, jaki miałem okazję przeprowadzić, ani jedna osoba postronna, która widziała jednocześnie obraz z 55EG910V oraz stojącego obok telewizora LCD nie preferowała tego drugiego. Ani jedna! I to właśnie stwierdzenie niech posłuży za podsumowanie niniejszej recenzji.