Sniper: Ghost Warrior 3 – strzał w dziesiątkę znienacka

Miłośnicy snajperskich potyczek nie mają lekkiego życia. Mogą wybierać pomiędzy wszechstronnymi i stosunkowo trudnymi symulatorami żołnierza pokroju ArmA, albo skrajnie zręcznościowymi i liniowymi strzelankami, takimi jak poprzednie części Sniper: Ghost Warrior. Cała nadzieja w rodakach z CI Games, którzy zdają się stawiać odważne kroki w dobrym kierunku, tworząc godną konkurencję dla nowego Sniper Elite.

Swój pierwszy prawdziwie rasowy, snajperski strzał oddałem prawdopodobnie podczas słynnej już misji w Call of Duty: Modern Warfare z roku 2007. Było to dla mnie przeżycie na miarę osławionego lądowania na plaży Omaha w Medal of Honor. 

Podobnie jak ja, wielu graczy doszło do wniosku, że bardziej satysfakcjonujące jest położenie jednego wroga oddalonego o kilometr, niż skoszenie pięciu na raz, prując z karabinu maszynowego. Taką potrzebę miały szansę zaspokoić dwie poprzednie części Sniper: Ghost Warrior. I choć były to produkcje niezłe, to nie wykorzystały swojego potencjału i skończyły jako standardowe strzelanki o raczej średniej jakości.

Na szczęście już od pierwszych zapowiedzi trzecia część serii pozwalała na pokładanie w niej większych nadziei. Nowe rozwiązania mają szansę sprawić, że produkcja CI Games stanie do walki z najlepszymi tytułami gatunku. Co więcej, może nawet okazać się znacznie lepsza. Nic więc dziwnego, że gdy nadarzyła się okazja to testów beta, nie mogłem jej odpuścić. 

Przed snajperem świat stoi otworem

Próbna wersja Sniper: Ghost Warrior 3 rzuciła mnie prosto do ukrytej jaskini. Z niej uzyskałem dostęp do kilku nowych dla serii opcji – łóżka, warsztatu i laptopa. Obsługa powyższych jest intuicyjna – polowa leżanka pozwala zregenerować siły, a stół z narzędziami idealnie nadaje się do wytwarzania przeróżnych przedmiotów z odnalezionych materiałów – od pocisków, po apteczki i inne gadżety.

Komputer z kolei  to jednoosobowe centrum dowodzenia. Dobierzemy w nim kolejne misje, przejrzymy wyposażenie, mapę terenu i rozwiniemy swoje umiejętności. Przywodzi mi to na myśl serię Hitman. Podobnie zresztą jak wystawka zebranych broni na ścianie, niemal identyczna z tą, którą miał Agent 47. Takich drobiazgów jest tu więcej i sprawiają one świetne pierwsze wrażenie.

Gdy już wybierzemy misję, czeka na nas spory obszar do zwiedzenia. Zostajemy rzuceni w głąb Gruzji, gdzie będziemy wędrować wśród gór, zarośli, opuszczonych budynków i… rosyjskojęzycznych separatystów. 

Tu objawia się całe piękno gry, które mógłbym streścić w jednym zdaniu: „nic nie trzeba, wszystko można”. Twórcy zostawili nam pełną dowolność – możemy albo pojedynczym kliknięciem skorzystać z punktów szybkiej podróży, albo zdecydować się na eksplorację otwartego świata, odkrywając kolejne ciekawostki. 

Wprowadzając do Sniper: Ghost Warrior 3 sporą mapę, zadbano o to, by nie składała się ona tylko z nudnych krajobrazów. Co parę kroków natkniemy się to na przyczółek przeciwników, to na przydatny, snajperski punkt obserwacyjny. Żeby łatwiej było odkrywać te wszystkie miejsca, w grze poza skokami między ustalonymi na sztywno punktami, zaimplementowano obsługę pojazdów.

Usprawnieniu uległy nie tylko długodystansowe podróże. Rozwinięto w końcu poruszanie się po samym obszarze misji, co pozwala nam na zajęcie niemal dowolnej pozycji, upatrzonej na rozległym polu bitwy.

Kompleks wroga otoczony jest porośniętymi, wysokimi zboczami? To fantastycznie, bo nasz snajper jest teraz w stanie, niczym Lara Croft, wspinać się na półki skalne i przeskakiwać między nimi ze zwinnością Księcia Persji. Wystarczy uruchomić tryb wyostrzonego wzroku, by dostrzec kamienne krawędzie i już po chwili czaić się w krzakach na szczycie, z lufą karabinu wtuloną w policzek.

Sniper, Ghost czy Warrior – wybór należy do Ciebie

Dzięki nowym możliwościom ruchowym i dużemu, otwartemu terenowi, sami możemy decydować o podejściu do konkretnych misji. Ja osobiście po paru zgonach odpuściłem „drogę wojownika” z AK-47 w ręku. Choć wejście z wybuchami i ogólną demolką jest jak najbardziej wykonalne, dużo bardziej przypadły mi do gustu starcia dystansowe. 

Kilkanaście minut spędziłem na oglądaniu okolic terenu misji, po czym zacząłem wspinać się po górach. Kolejny kwadrans upłynął mi na zajęciu pozycji. Był to jednak wysiłek, który się opłacił. 

W odróżnieniu od poprzednich części, nie mamy tu pomocniczej kropki, która wskazuje miejsce lądowania pocisku, przynajmniej na udostępnionym, normalnym poziomie trudności. Zamiast tego w lunecie wyliczona jest odległość do celu i kierunek oraz siła podmuchów. Znając te parametry mogłem zacząć zbierać się do strzału.

Ustawiłem więc lunetę swojego karabinu dostosowując ją do dystansu, wziąłem poprawkę na wiatr i już pierwszy strzał wystarczył, żeby zlikwidować wyznaczony cel. Mógłbym tuż po tym spokojnie oddalić się bez śladu, ale postanowiłem wybić całą gwardię przyboczną denata, zmieniając pozycję co dwa-trzy trafienia, żeby uniknąć wykrycia.

Dojście do tego, jaka taktyka będzie nam najbardziej odpowiadała, jest kwestią prób i błędów. Błędów tych będzie tu sporo, bowiem twórcy nie szczędzili nowości w zachowaniu przeciwników. Liczysz na to, że z daleka sprzątniesz pierwszego strażnika, a reszta pobiegnie w Twoją stronę, dając się ściągać jeden po drugim? Tak było tylko w Sniper: Ghost Warrior 1 i 2. 

Teraz, gdy z oddali położysz pierwszego separatystę, reszta podniesie alarm. Wrogi snajper wypatrzy Cię z dachu i poda pozycję swoim uczynnym kolegom, którzy bardzo szybko poczęstują Cię ogniem z moździerza. Tu trzeba być w ciągłym ruchu – jeśli tylko dasz się wykryć, Twoja pozycja będzie spalona i albo wyciągniesz „kałacha” i położysz wroga ogniem zaporowym, albo znajdziesz nowe krzaki, bo dotychczasowa kryjówka wkrótce stanie w ogniu.

W tym wszystkim twórcy dopuścili jedno rozwiązanie, które może irytować – mowa tu o konsekwencjach śmierci postaci. Przegrana wiąże się z przeniesieniem do ostatniego punktu kontrolnego. Paradoks jest jednak taki, że nie odnawia nam się wystrzelona amunicja, natomiast pokonani przeciwnicy – już tak. Musimy więc na nowo walczyć z raz zabitą grupką, jednak z uszczuplonymi zasobami. Mam nadzieję, że twórcy zbalansują ten system i każdorazowy zgon nie będzie aż tak dotkliwy.

Dla każdego coś nowego

Twórcy postarali się, żeby w Sniper: Ghost Warrior 3 nie była liniowa, narzucając na nas lub choćby promując jeden, konkretny sposób przejścia misji. Po każdym z zadań otrzymujemy punkty doświadczenia w odrębnych trzech, tytułowych kategoriach: Sniper, Ghost oraz Warrior. 

Od tego jak radziliśmy sobie w walce na dystans, czy przeciwnicy wykrywali każdy nasz krok, a także jak dobrze opanowaliśmy działanie karabinów i granatów, zależy stopień i kierunek rozwoju naszego bohatera. To z kolei pozwoli nam wykupić umiejętności odpowiednie dla danego stylu.

Sporo nowości pojawia się też przy wykorzystaniu gadżetów. Niezwykle przydatny okazuje się dron, którego możemy w dowolnym momencie wypuścić nad pole bitwy. Odpowiednio przeprowadzony zwiad sprawia, że znamy pozycje przeciwników, a ich zlikwidowanie jest już tylko kwestią znalezienia odpowiedniej pozycji i oddania precyzyjnego strzału. 

W naszym arsenale znajdą się również również różnego rodzaju granaty: dymne, gazowe i obronne, a także zdalnie detonowane materiały wybuchowe i miny przeciwpiechotne. Jakby tego było mało, karabiny możemy wyposażyć tu w różnego rodzaju pociski, w tym: zwykłe, przebijające i eksperymentalne, które niwelują modyfikatory odległości i wiatru. 

Te i inne elementy wyposażenia będziemy mogli kupić lub wytworzyć. Fundusze i materiały pozyskamy jako zapłatę za wykonane misje lub podczas eksploracji mapy i plądrowania rozmaitych skrytek. Zawsze możemy też „kulturalnie zapytać” naszych przeciwników o miejsce składowania różnych dóbr. Co ciekawe, niektórzy z nich, nawet z nożem na gardle odmówią nam życzliwej pomocy.

Jak widać, na brak nowinek w Sniper: Ghost Warrior 3 narzekać nie sposób. Do wyżej opisanych dochodzą jeszcze elementy dywersyjne, szafki i śmietniki, w których można się schować, a także mające nadejść w pełnej wersji kamery monitoringu, do których włamiemy się po rozwinięciu odpowiednich umiejętności. W połączeniu z otwarty światem, otrzymamy więc naprawdę dużą swobodę działania.

Sniper Ghost Warrior 3 – sen domorosłego snajpera

Chociaż udostępnioną wersję beta Sniper Ghost Warrior 3 da się przejść w dwie godziny, ja w wirtualnej Gruzji spędziłem ich aż pięć. Otwarty świat wciągnął mnie tak bardzo, że przemierzałem jego kolejne zakamarki, z zapałem wyszukując coraz to nowe sposoby na oczyszczanie terenu z wrogów. 

Przy okazji podziwiałem też okoliczne tereny i szczegóły uzbrojenia, bo grafika stoi tu na naprawdę wysokim poziomie. Obawiam się tylko, że twórcy nie zdążą już popracować nad optymalizacją, a w tym aspekcie czuć pewne mankamenty. Choć mój prywatny komputer do najstarszych nie należy, byłem zmuszony zmniejszyć szczegółowość, bo czasy ładowania były koszmarnie długie, a animacjom zdarzyło się nieprzyjemnie „chrupnąć”.

Ogromne nadzieje i obawy wiążę też z trybem wieloosobowym. W poprzednich częściach towarzyszyli nam tylko wirtualni kompani. To z nimi dzieliliśmy się celami, ściągając jednocześnie po kilku strażników, by żaden z nich nie zdążył podnieść alarmu. 

Takie akcje aż proszą się o sieciową kooperację. Jeśli twórcy dobrze to rozwiążą, czekają nas niesamowite akcje z wykorzystaniem zespołu strzelców wyborowych.

Już teraz wiem, że Sniper Ghost Warrior 3 będzie grą, na którą czekałem od dawna. Eksploracja otwartego świata połączona z doborem własnego stylu rozgrywki ma szansę wciągnąć każdego miłośnika pierwszoosobowych strzelanek. 

Trzymam tylko kciuki za CI Games, żeby dopracowali finalny produkt i nie zmarnowali szansy na wyłapanie błędów, którą dały im beta testy. Gdy programiści będą szlifować kod, gracze mogą ponownie obejrzeć „Wroga u bram” lub przeczytać „Cel snajpera”, bo wkrótce i Wam przyjdzie kreować niesamowite, snajperskie akcje.  

Ocena wstępna:

• otwarty świat dający swobodę działań
• nowe systemy craftingu i rozwijania postaci
• ręczne ustawianie lunety karabinu przed każdym strzałem
• AI przeciwników potrafi pozytywnie zaskoczyć
• świetna oprawa graficzna
   
• sporo pomniejszych błędów do wyeliminowania
• kiepsko rozwiązany system punktów kontrolnych
• nienajlepsza fizyka pojazdów

90%