PlayStation Portable miało w założeniu stanowić przenośne centrum rozrywki i umożliwiać oglądanie filmów, słuchanie muzyki, przeglądanie zdjęć zrobionych aparatem cyfrowym, granie, a także przeglądanie zasobów sieci Internet.
Cóż można powiedzieć - Sony oczywiście udało się tego wszystkiego dokonać. Zdołali upchnąć wszystkie funkcje to swojego małego urządzonka. Tak więc konsola obsługuje bezprzewodowy protokół 802.11b (WiFi), a tym samym umożliwia korzystanie z sieci bezprzewodowej w tym standardzie. Potrafi wyświetlać zdjęcia w formacie JPG, odtwarzać muzykę w formatach - MP3, ATRAC3plus, a także wyświetlać filmy (formaty: MPEG-4 i UMD) i do tego wszystkiego pozwala sobie jeszcze pograć.
Tym ostatnim celom służy zastosowanie w konsoli nowego formatu nośników danych jakim są płyty UMD (Universal Media Disc). Te niewielkie płytki (jedynie 60 mm średnicy), osadzone na stałe w specjalnych plastikowych kasetkach charakteryzują się całkiem niezłą pojemnością (do 1,8 GB).
PSP został wyposażony w czytnik tych płyt, a gniazdo i samo włożenie dysku UMD do konsoli przypomina trochę wkładanie kasety miniDV do kamery cyfrowej, z tą małą różnicą, że tutaj nie jest to częściowo automatyczne.
Niestety, "nie ma róży bez kolców" - czas dostępu do danych zapisanych na płycie UMD bywa długi. W niektórych grach takich jak np. Ape Academy jest to szczególnie widoczne.
Dodatkowym nośnikiem danych wykorzystywanym przez PSP są karty Memory Stick Duo, które mogą służyć zapisywaniu stanu gier, ale także mogą być wykorzystywane do przechowywania i odtwarzania z nich muzyki oraz filmów. Gniazdo na karty Memory Stick znajduje się po lewej stronie konsoli obok wyjścia słuchawkowego i dodatkowo zabezpieczone jest klapką. Przegrywanie danych na kartę odbywać się może pośrednio przy użyciu czytnika kart, albo bezpośrednio - tj. przy użyciu kabla USB (wyposażenie opcjonalne), którym można połączyć konsolę z komputerem. PSP ma złącze USB 2.0.
Przyglądając się dalej konsoli nasze zainteresowanie budzą przyciski sterowania rozmieszczone po obu stronach wyświetlacza. Ich układ odpowiada temu znanemu z najsłynniejszego joypada do PlayStatiom - Dual Shock (no może z wyjątkiem pojedynczych przycisków L i R).
Po lewej stronie umieszczono standardowo krzyżak. Dobrze wykonany, z połyskującego, lekko przezroczystego materiału. Poniżej krzyżaka znajdujemy coś nowego. Z wyglądu przypomina trochę mikrofon lub głośniczek (takie wypowiedzi padały od osób, którym pokazywałem konsolę). Tymczasem jest to joystick analogowy.
Troszkę dziwnie się nim operuje, ale oczywiście jest to kwestia przyzwyczajenia. Na pewno jest to fajny bajer, ale moim zdaniem to rozwiązanie zdaje tylko wówczas egzamin, gdy nie korzysta się jednocześnie z przycisków L i R. Gdy jest to koniecznie - jak np: w grze Wipout Pure - kciuk lewej ręki bardzo szybko da nam o sobie znać. Inną kwestią jest czułość tego joysticka, gdyż w niektórych grach wydaje się zbyt czuły, a w innych dla odmiany za mało czuły.
Po prawej stronie od wyświetlacza umieszczono znane już wszystkim przyciski - trójkąt, kółko, krzyżyk i kwadrat. Ich wykonanie nie odbiega od wykonania całości konsoli. Podobnie z przyciskami pojedynczymi L i R znajdującymi się w górnej części urządzenia - pod palcami wskazującymi. Biały, przezroczysty plastik, z którego są zrobione ładnie komponuje się z czarną obudową konsoli.
