Instalacja oraz menu ekranowe

Instalacja tej małej skrzyneczki jest prosta i nie wymaga dogłębnej wiedzy technicznej. Na początku wybieramy preferowane połączenie (cyfrowe lub analogowe). Jeśli mamy możliwość wykorzystania złącza cyfrowego - HDMI, jest to rozwiązanie najbardziej polecane ze względu na dużo wyższą jakość dźwięku i obrazu (ważne w przypadku telewizorów wysokiej rozdzielczości - Full HD).

Port HDMI umieszczony jest z tyłu urządzenia i ma charakterystyczny kształt, natomiast złącza analogowe wyglądają identycznie, ale rozróżnić je można na pierwszy rzut oka po kolorze (Component YUV – czarny, Composite AV – żółty).

Po podłączeniu okablowania urządzenie uruchamiamy za pomocą pilota, a telewizor ustawiamy na odbiór sygnału z odpowiedniego źródła: na przykład AV lub HDMI.

Interfejs użytkownika jaki został zastosowany w tym modelu można nazwać co najwyżej archaicznym. Wprawdzie ikonki „starają się” wyglądać ładnie, ale przy oglądaniu ekranu TV z odległości kilku metrów (duży pokój) nie są wyraźne i kontrastowe. Ich krawędzie są postrzępione, podobnie jak krawędzie napisów i innych elementów graficznych, nie pomaga tu nawet ustawienie rozdzielczości na 1920x1080 pikseli (Full HD). Dobór kolorów jest fatalny (np. jasnoczerwony tekst na jasnożółtym tle!).

Przy dużej dawce dobrej woli można pokusić się o określenie, że wygląd interfejsu jest minimalistyczny, ale minimalizm cechuje się też przejrzystością, czytelnością i uporządkowaną logiką, a tutaj tego brakuje.

Płynność poruszania się po menu stoi poniżej przeciętnej i z pewnością nie można jej nazwać komfortową. Największym minusem interfejsu jest z kolei samo przeglądanie zawartości nośników - może powodować zawieszanie się, a nawet restart urządzenia. Objawy te nasilają się po uruchomieniu opcji automatycznego odtwarzania (podglądu) multimediów.

Nawigacji po elementach menu można dokonać również z użyciem przycisków zintegrowanych z obudową odtwarzacza.

Obsługiwane formaty plików

Pierwszym z elementów menu głównego jest opcja Video. Na wstępie zaznaczyć jednak trzeba, że aby otrzymać dostęp do zasobów zgromadzonych w pamięci nośnika, trzeba jego wyboru dokonać tuż po uruchomieniu odtwarzacza. Po wybraniu na przykład dysku USB nie da się go zmienić na kartę SD bez ponownego restartu urządzenia. Podłączenie karty pamięci w czasie działania odtwarzacza powodowało jego zawieszenie się.

Po wejściu w menu filmowe pojawia się ekran z informacją z jakiego typu nośnika korzystamy, jakie pliki on zawiera oraz ich ewentualny podgląd (po prawej stronie). Wyświetlanie listy plików jest bardzo dziwne, gdyż „plejer” pomija całkowicie wszelkie katalogi, przez co wszystkie pliki wyświetlają się naraz w jednym okienku. Wprowadza to duże zamieszanie i bałagan.

Plusem jest tylko to, że po wejściu w opcję Video wyświetlają się jedynie pliki z rozszerzeniami filmowymi. Podgląd zaznaczonych plików to kolejna bolączka Mini Media Boksa. Sprawdziliśmy jego działanie na wszystkich teoretycznie obsługiwanych plikach, ale jedynymi formatami które udało się wyświetlić w podglądzie były VOB i AVI, z zaznaczeniem jednak że ich rozdzielczości musiały być mniejsze od 1280 pikseli na „dłuższym boku”.

Podobna sytuacja występuje w przypadku odtwarzania pełnoekranowego. Producent deklaruje obsługę rozdzielczości 1280x720, jednak nie udało się tego w praktyce potwierdzić. Żadne formaty plików w tym rozmiarze nie otwierały się. Niestety nie mamy innego wyboru jak uznać to za duży minus.

Jeśli już trafiliśmy na plik, który dał się otworzyć, jego otwieranie zajmowało przynajmniej kilka, a nawet kilkanaście sekund. W dodatku jeśli miał napisy w pliku TXT, to urządzenie ich zwyczajnie nie zauważało. Jedyne formaty napisów jakie udało się „uruchomić” miały rozszerzenie SRT i SUB.

Wyświetlany obraz wideo można powiększyć 3-krotnie, spowolnić lub przyspieszyć 8-krotnie, wybrać do niego stosowną ścieżkę audio, napisy oraz włączyć tryb powtarzania (opcje: jeden, wszystkie, wyłączone). Głośność da się regulować w skali od 0 do 16.