Ze środowiska „Part” przechodzimy do „Part Design”. Znowu daje się zauważyć zmianę pasków narzędzi. Klikamy ikonę „tworzenia nowego lub edycji istniejącego szkicu” (ilustracja 7.). Wybieramy płaszczyznę, na której będziemy umieszczać nasz szkic: XZ (ilustracja 8.). Z paska narzędzi szkicowania wybieramy okrąg i rysujemy go tak, by jego środek pokrywał się z początkiem naszej „sprężyny” (ilustracja 9.). Ułatwia to włączony widok siatki (grid), ale i tak za chwilę ustawimy go precyzyjniej.
Tutaj uwaga: domyślnie FreeCAD wykorzystuje mysz w trybie „Inventor”, proponuję skorzystać z zakładki „Edit” > „Preferences” > „Display” > „3D Navigation” i wybrać opcję „CAD navigation” (ilustracja 10.). Dodam, że ciekawie pracuje się z wykorzystaniem TouchPada – to chyba ukłon w stronę użytkowników mobilnych.
Posłużymy się teraz narzędziem „odcinka” (służącym do określenia dystansu pomiędzy dwoma punktami lub końcami linii), zgrupowanym na osobnym pasku. Klikamy myszą najpierw w środek naszkicowanego okręgu, a następnie – w środek układu współrzędnych, który – jak pamiętamy – jest osią naszej sprężyny (ilustracja 11.). W pojawiającym się oknie podajemy interesującą nas odległość. W tym wypadku będzie ona równa promieniowi naszej sprężyny i wyniesie 8 mm (ilustracja 12.).
Z tego samego paska wybierzemy narzędzie do modyfikowania rozmiaru okręgu i nadamy mu średnicę 2 mm (ilustracja 13.). To tyle, jeśli chodzi o pracę w środowisku „Part Design”. Nasz „model” w aksonometrii powinien wyglądać, jak na ilustracji 14.
Przechodzimy z powrotem do środowiska „Part”. W zakładce „Model” (Okno Operacji po lewej stronie) sprawdzamy, czy mamy zaznaczony „Sketch” (czyli szkic naszego okręgu) i z paska narzędzi (ilustracja 15. ) wybieramy polecenie wyciągnięcia po ścieżce/profilu (ang. „Utility to sweep”).
Pojawia się okno (ilustracja 16) pozwalające na określenie, co będzie „wyciągane” (ramka po prawej) i po czym: po profilu, ścieżce etc. (ramka po lewej). „Sketch” przeciągamy klawiszem strzałki na prawą stronę, a „Helix” pozostawiamy po lewej.
Ponieważ chcemy, by nasze wyciągnięcie było bryłą, a nie powierzchnią (tutaj np. skręconą w sprężynę rurą), zaznaczamy opcję „Solid”. Zależy nam także na tym, by zachować proporcję i symetrię zakończeń naszego wyciągnięcia, korzystamy zatem z opcji „Frenet” (wzory Freneta w geometrii różniczkowej określają związki pomiędzy wielkościami opisującymi krzywą parametryczną w przestrzeni 3D) i mamy sprężynę (ilustracja 17.).
