Definiowanie podziału

Ostatnim etapem tworzenia stempla i matrycy jest definiowanie powierzchni podziału automatycznie przycinającej wkład matrycy i stempla. Po wybraniu ikony podziału program otwiera plik, w którym będzie on tworzony (użytkownik nie musi znać struktury w drzewie złożenia). W pierwszej kolejności jest wykonywana analiza określająca kierunki formowania .

 Na podstawie przyporządkowanych kolorów można rozpocząć zaślepianie miejsc, w których występują przeformowania. Użytkownik, wskazując jedną z krawędzi, decyduje, do jakich ścianek będzie tworzona powierzchnia zamykająca. W zależności od wybranych ścianek można uzyskać różne efekty zaślepienia. Przy bardziej skomplikowanych zamknięciach program tworzy szereg zgrupowanych operacji.

 Jeżeli zaślepianie powierzchnią nie powiodło się z automatu, można je ręcznie utworzyć i wskazać jako powierzchnie podziału. Czasem zdarza się, że dużo łatwiej jest wykonać zaślepienie bryłą. W takim przypadku, podczas sumowania bryły zaślepiającej, jest ona kopiowana do stempla lub matrycy, aby wypełnić brakujące ścianki. Po wykonaniu zaślepień można przejść do tworzenia powierzchni podziału.

Należy zwrócić uwagę, że podczas modelowania podziału nie korzysta się ze standardowych poleceń powierzchniowych. Wszystkie dostępne narzędzia są zgrupowane w jednym poleceniu. Wskazując krawędź dla powierzchni podziału, program wybiera optymalną strategię jej tworzenia. Użytkownik nie musi znać zasad modelowania powierzchniowego. Po wykonaniu podziału można przejść do utworzenia części stemplowej i matrycowej. W przypadku błędnie zdefiniowanego podziału uzyskujemy informacje o miejscu jego występowania.

Podmiana modelu

Często zdarza się, że dysponujemy formą na podobny detal, jaki aktualnie mamy wykonać. NX umożliwia szybką podmianę detalu i porównanie go z nowym. Podczas podmiany uruchamia się menadżer porównania, dzięki któremu szybko zlokalizujemy różnice. Tak naprawdę można podmieniać na całkiem inny detal o podobnych gabarytach. Wszystkie powiązania są automatycznie odświeżane. Ekran podczas porównania dzieli się na trzy okna: ze starym modelem, nowym oraz nałożonymi detalami. Podmiana modelu pozwala zaoszczędzić do 50% czasu konstruowania.

Wymienione narzędzia wspomagające tworzenie podziału stanowią niewielką cześć możliwości systemu w tym zakresie. W następnym artykule zostanie pokazany sposób wykorzystania bazy części znormalizowanych i możliwości związane z jej rozbudową.