Dragon Age: Inkwizycja – fantastyczna, ale i kłopotliwa przygoda

Dragon Age to seria przez wielu otoczona niemal kultem, a przynajmniej jej pierwsza część. Po średnim i wzbudzającym do dziś wielkie kontrowersje występie w „dwójce” nadejście Inkwizycji czyli pełnoprawnej trzeciej odsłony od pierwszych chwili po prostu musiało wzbudzać ogromne nadzieje. Szczególnie, że BioWare wiele obiecywał, w tym także powrót do sprawdzonych taktycznych rozwiązań z pierwowzoru. Potem co prawda to uściślono dodając, że nowa część będzie zlepkiem tego co najlepsze w poprzednikach, ale nie zasiało to zwątpienia w szeregach erpegowych fanów. Twórcy serii Mass Effect już parokrotnie udowodnili bowiem, że nie pozostają głusi na głosy graczy. Kilka przedpremierowych pokazów jeszcze mocniej podkręciło atmosferę wokół Inkwizycji, która coraz śmielej typowana była na godnego następcę „Początku”. Co więcej, z każdą kolejno ujawnianą informacją oczekiwania graczy rosły. Mając to na uwadze postanowiliśmy zmierzyć się z Inkwizycją we dwójkę - Maciej, nasz redakcyjny sceptyk i ogromny miłośnik rozbudowanych gier RPG, szczególnie tych ze staroszkolnym zacięciem, zajął się wersją PC, ja zaś – jak przystało na starego zgreda ponownie zakochanym w konsolach (tym razem next-genach) z wielką chęcią przygarnąłem edycje PS4. Co wyniknęło z naszego grania i do jakich wniosków doszliśmy przeczytacie poniżej. Maciej nie byłby też sobą gdyby gruntownie nie przetestował gry pod kątem wydajności. Zainteresowanych odsyłamy do odpowiedniej strony tej publikacji.

Runda 1 – cała naprzód ku wielkiej przygodzie

Jako, że fabuła stanowi praktycznie najważniejszy element gier tego typu nie zamierzam wam za dużo zdradzać. Dość powiedzieć, że sam tytuł sugeruje dość wyraźnie wokół czego skupia się tutaj akcja. W bardzo dużym uproszczeniu naszym celem jest odbudowanie mocno podupadłej Inkwizycji oraz oczywiście wyplenienie wszelkiego zła. Brzmi banalnie, ale w rzeczywistości jest to o wiele bardziej skomplikowane. Fani poprzednich odsłon gry z całą pewnością docenia fakt, że fabułą garściami czerpie z historii Thedas. Z drugiej jednak strony wątek główny jest prowadzony w ten sposób, że nawet osoby, które właśnie od tej części Dragon Age rozpoczną swoją przygodę z serią bez problemu się w nim odnajdą. Ewentualnie luki w naszej wiedzy bez problemu możemy uzupełnić czytając liczne pamiętniki czy notatki rozrzucone po świecie gry.

Jak przystało na erpega z krwi i kości w Inkwizycji nie mogło zabraknąć opcji samodzielnej kreacji naszego bohatera i trzeba przyznać, że spektrum dostępnych tu możliwości jest doprawdy imponujące. Można zdefiniować absolutnie wszystko co tylko przyjdzie nam do głowy włączając w to takie drobiazgi jak np. ułożenie kości policzkowych czy położenie nosa. Kilku moich znajomych, zapalonych fanów RPG tylko na tym procesie spędziło kilka godzin! Następnie zostajemy rzuceni w sam wir akcji, co jest dość ciekawe, bo tak naprawdę nie mamy jeszcze pojęcia kim tak naprawdę jest nasza postać, jaki jest cel i co my właściwie tutaj robimy. Co prawda odpowiedzi na powyższe pytania dostajemy relatywnie szybko, ale jak można się tego było spodziewać – nie wszystko jest takie oczywiste, a wiele wstępnych założeń okazuje się błędnych. Nie jest to nic nowego, ale panowie studia Bioware całkiem sprytnie żonglują wątkami i różnymi pomniejszymi wydarzeniami przez co gracz nigdy tak do końca nie jest pewien czy to widzi / słyszy jest pełną historią, czy za chwilę okaże się, że jest w niej jeszcze drugie dno. I za to twórcom należą się duże brawa.