Najlepsze bijatyki tej generacji – TOP 10

Serii Mortal Kombat chyba nikomu przedstawiać nie trzeba. Trudno znaleźć kogoś, kto nie znałby zionącego chłodem Sub-Zero, czterorękiego Goro czy igrającego z ogniem Scorpiona. Zwłaszcza wśród rodziców, którzy (z własnego doświadczenia zdobytego w pierwszych odsłonach MK) wiedzą, że swoje dziatki należy trzymać od tej marki z daleka. Mortal Kombat 11 dzielnie broni wywalczonego przez poprzedniczki tytułu najbardziej okrutnej i demoralizującej gry świata. No dobra, z tą demoralizacją to można się spierać, ale „jedenastka” zdecydowanie stawia na okrucieństwo, o czym świadczy nowy zestaw spektakularnych, groteskowych i mięsistych kombinacji i wykończeń. Na wypadek, gdyby jednak to nie wystarczyło, żeby zachęcić do wielogodzinnej przygody z tym tytułem, twórcy zadbali też o odblokowywanie bogatego wachlarza nowych skórek i ciosów dla postaci. A wszystko to zarówno w ramach kampanii fabularnej, która odsłania kolejny rozdział znanej z „dziesiątki” opowieści, jak i udoskonalonych „wież”, w których piętrzą się coraz trudniejsze wyzwania. Innymi słowy, „jedenastka” powtarza to, co godne powtarzania, a ulepsza to, co ulepszenia się domagało. Jednocześnie udowadnia też, że klasyka silnie się trzyma, bez rewolucji, za to w ramach solidnego odświeżenia.

Nie każda bijatyka równa się hektolitrom krwi bryzgającym z otworów wentylacyjnych konsoli czy peceta. Da się też inaczej, co w popisowy sposób pokazuje Nintendo swoją nie do końca poważną, ale brawurowo wykonaną, „nawalanką” Super Smash Bros. Ultimate. O co chodzi w największym skrócie? O wirtualne ustawki, w których mierzą się ze sobą bohaterowie ze stajni Nintendo… i nie tylko. W wieloosobowych potyczkach widzimy także Solid Snake’a, Jokera (z Persona 5), czy też Mega Mana. Wszyscy oni stają w szranki w bitwach, które mogą jednocześnie angażować aż do ośmiu graczy. I faktycznie – na ekranie sporo się tu dzieje! Kiedy wszyscy zaczną odpalać swoje kombosy, ekran rozbłyskuje kolorowo jak sylwestrowe niebo. Czy można sobie wyobrazić piękniejszą rywalizację, zwłaszcza dla fanów wąsatego hydraulika i jego kumpli? Chyba nie.

„Tekken to seria z tradycjami, których za nic się nie wstydzi. Najlepiej świadczy o tym fakt, że „siódemka” w pierwszej kolejności wystartowała na japońskich automatach. Dopiero później przeniosła się także na domowe konsole. Skoro więc tradycja, to i tradycyjne rozwiązania. Bez przesadnych udziwnień, ale też z garścią innowacji. I tak w Tekken 7 otrzymujemy pełnoprawną kampanię, która prezentuje historię okrutnego rodu Mishima i stanowi świetny pretekst do poznania poszczególnych postaci. A te to, oczywiście, plejada tekkenowych gwiazd, zaopatrzonych w nowe ciosy i nowe ciuchy. Tak, tak, bo te ostatnie potrafią zrobić wrażenie. Chyba jeszcze żadna bijatyka nie oferowała takiego systemu personalizacji. Chcesz, żeby twój bohater walczył z wieżą Jenga na głowie albo z pizzą przyczepioną do pleców? Droga wolna!

Street Fighter V spotkał się z mieszanymi opiniami, ale rocznicowa edycja… Hm, to już inna para bokserskich rękawic. Wśród fanów zawrzało od ekscytacji, kiedy Capcom ogłosił premierę kolekcji dwunastu gier wydaną z okazji trzydziestych urodzin marki. I trudno się temu dziwić. skoro w pakiecie znalazły się tu klasyczne odsłony, które lata temu urzekały dwuwymiarową grafiką na ekranach automatów. Naturalnie, odświeżono je na tyle, żeby umożliwiały zabawę równie przyjemną, jak w tych zamierzchłych czasach, kiedy dopiero ujrzały światło dzienne. Tym razem wielbiciele „ulicznego bojownika” mają też okazję odbywać potyczki w Sieci, o których, ze względów oczywistych, nawet się nie śniło te kilka dekad wcześniej. Dodatkowo rocznicową edycję okraszono grafikami koncepcyjnymi i innymi dodatkami, które stanowią nie lada gratkę dla znawców. Krótko mówiąc, Street Fighter 30th Anniversary Collection to prawdziwy hołd dla tego gatunku i najbardziej zagorzałych fanów serii.

Można powiedzieć, że bijatyki rządzą się prawem pięści. Ale seria SoulCalibur zamiast umięśnionych łap, zawsze stawiała na pierwszym miejscu ostrza. „Szóstka” nie odstaje pod tym względem od swoich poprzedniczek oferując szermiercze utarczki w miejsce klasycznego mordobicia. Co najlepsze, klasyki też tu nie brakuje, bo przecież to tytuł garściami czerpiący ze starych dobrych rozwiązań. Poza nawiązaniami do tradycji gatunku, w SoulCalibur VI dostajemy także tryb kampanii. A w zasadzie aż dwa takie tryby! Pierwszy z nich prezentuje kanoniczną wersję opowieści, drugi zaś pozwala nam stworzyć własną, wysoce spersonalizowaną postać, której wygląd zależy wyłącznie od naszej fantazji i czasu, jaki poświęcimy na jej tworzenie. Po przygotowaniu własnego bohatera nie pozostaje nam nic innego, jak zanurzyć się w nieco „erpegową” zabawę, stawiającą na wykonywanie pobocznych zadań i nabijanie poziomów. No dobrze, ale przecież w żadnej bijatyce tryb fabularny nie stoi na pierwszym miejscu. Podobnie jest i tutaj, gdzie gwoździem programu są złożone kombosy i morderczy taniec po arenie (warto nadmienić, że ta ostatnia bywa bronią najbardziej zabójczą, o ile uda nam się na przykład zrzucić przeciwnika z klifu). Biorą w nim udział nie tylko zaprojektowane przez nas postaci, ale i cały wachlarz znanych bohaterów. A wśród nich ciekawy smaczek – nasz rodzimy Wiesiek na występach gościnnych!

Nie wszystkim trzeba magii, superbohaterów, zaklętych mieczy i wybebeszania przeciwników. Są tacy gracze, którzy w bijatykach stawiają na realizm. Właśnie z myślą o nich stworzono EA Sports UFC 3. Realizm to chyba najistotniejszy element trzeciej części symulatora MMA i widać go tu na każdym kroku – od grafiki poczynając, na zadawaniu ciosów kończąc. Ale nawet przesadna wiarygodność nie jest w stanie zabić zabawy na rzecz bezwzględnej symulacji. Gdzie trzeba, odpuszczono tę ostatnią i zachowano typowo zręcznościowy charakter gry. Warto też wiedzieć, że względem poprzednich części w UFC 3 nie tylko podrasowano grafikę i animacje, ale też zwiększono mobilność zawodników. No, i oczywiście dorzucono nowych atletów, wśród których znaleźli się, między innymi, Polacy, tacy jak Jan Błachowicz czy Joanna Jędrzejczyk.

Druga część Injustice, od twórców Mortal Kombat, ze studia NetherRealm mistrzowsko rozwija koncepcję poprzedniczki. Powracamy więc do znanego z komiksów i filmów uniwersum DC, w którym znajdziemy ponad trzydziestu bohaterów i szwarccharakterów, takich jak Batman, Superman, Bane, Joker, Poison Ivy czy Brainiac. Temu ostatniemu przypadła rola arcyłotra w kampanii kontynuującej historię znaną z „jedynki”. A co poza fabułą może znaleźć w Injustice 2 pasjonat bijatyk? Całą masę spektakularnych kombosów, malownicze areny jak scenografie z kinowej trylogii Nolana o Mrocznym Rycerzu, rozwój postaci, mnóstwo nowych skórek… no i  przede wszystkim cały worek trybów rozgrywki, które pozwalają na satysfakcjonujące „szlifowanie skilla”.

Kto w latach 90-tych miał telewizor i odtwarzacz wideo, ten musi znać tę bijącą rekordy popularności markę, jaką jest Dragon Ball. I tak jak osią serialu animowanego były pojedynki muskularnych Saiyan, tak stanowią one trzon Dragon Ball FighterZ, czyli bijatyki w świecie Goku i Vegety. Zresztą, z rysunkowym pierwowzorem produkcję Arc System Works łączy nie tylko pełna ciosów i „fal uderzeniowych” koncepcja, ale i sama grafika rewelacyjnie odwołująca się do oryginału.W tej rysunkowej oprawie dostajemy całą gamę znanych i lubianych bohaterów, takich jak Freezer czy Yamcha (o rozczochranych protagonistach anime już nie wspominając), dla których opracowano mnóstwo unikalnych animacji, sprawiających, że ekran wprost „eksploduje” od ich ciosów. A możliwość zmiany wojownika podczas potyczki i łączenia ciosów kilku bohaterów z wybranego przed walką składu dokładają parę dodatkowych groszy do dynamiki rozgrywki. Nic tylko grać!

Nintendo Switch ze swoimi joy-conami próbowało zrewolucjonizować system sterowania na konsolach. Potrzebowało jednak do tego tytułów, które byłyby w stanie w pełni wykorzystać nowe kontrolery „Pstryczka”. Z odsieczą przyszło ARMS, czyli utrzymana w kreskówkowej estetyce bijatyka, która opiera się na jednym błyskotliwym pomyśle. Wyobraźcie sobie tylko bandę bokserów z rękawicami na sprężynach. Tak, tak, rękawicami, które „strzelają” do przodu, skręcają w locie, chwytają przeciwników i ciskają nimi w elementy aren. I nie należy bynajmniej brać ARMS jedynie za „pokazówkę” nowych kontrolerów od Nintendo. To pełnoprawna bijatyka z wieloosobowymi bitwami, która wciąga swoim kolorowym szaleństwem eksplodujących ciosów i futurystycznych lokacji. Zresztą, czy może być coś lepszego niż starcie 4 osób na jednym ekranie?

Różne były oblicza cyfrowych pokemonów. Czasem akcent był kładziony bardziej na eksplorację, innym razem na zręcznościowe łapanie małych stworków, a jeszcze kiedy indziej na turowe potyczki. Ale fakt faktem, że pokemony wprost domagały się nieco brutalniejszego podejścia do tematu. I tak narodził się Pokken Tournament DX, który początkowo wylądował na platformie WiiU (bez dodatku DX w tytule), a potem – w podrasowanej wersji – na Nintendo Switch. Jak można się domyślić, zasady są proste, wybieramy jednego z pokemonów, po czym stajemy w szranki z przeciwnikiem. Każdy ma swoje specjalne umiejętności, którymi może powalić wroga, ale trzeba do tego też trochę treningu z padem w ręku, żeby opanować te wszystkie pokemonowe talenty. A jest co ćwiczyć, bo wachlarz pokemonowych zawodników jest naprawdę spory, a edycja DX dorzuca kilka dodatkowych atrakcji do tego, co oferowała oryginalna wersja. Dla obecnych i przyszłych fanów Poksów – pozycja absolutnie obowiązkowa!