Plugawe bestie i zapijaczeni bohaterowie, czyli najlepsze gry RPG - TOP 10

Od lat nie było tak wysoko ocenianej gry. Średnia not na poziomie ponad 95% robi wrażenie, w końcu przez lata pozostawała zarezerwowana dla serii Grand Theft Auto i pierwszych Tony Hawk's Pro Skater. Można dyskutować, czy Elden Ring zasługuje na aż tak wielkie zachwyty. Nie wypada jednak podważać tego, że faktycznie jest to bardzo dobra gra. FromSoftware przygotowało tu charakterystyczne dla siebie mroczne, niezwykle klimatyczne souls-like, chociaż tym razem z ogromnym i otwartym światem. Udana odmiana, bo oferuje on tyle atrakcji i sekretów, że eksploracja to tutaj czysta przyjemność, aczkolwiek dość często przerywana. Śmiercią bohatera, bo mimo licznych nowości jedno nie uległo zmianie - FromSoftware i wysoki poziom trudności nadal idą w parze. Może i wyjadacze tego gatunku nie obleją się tu potem, ale już chcący po raz pierwszy skosztować czegoś od tego producenta przy walkach z bossami mogą często puszczać niecenzuralne wiązanki. Ewentualnie wezwać posiłki i uporać się z potworami w kooperacji.

Z odświeżaniem gier sprzed lat bywa różnie. Wiedzą to także Blizzard i jego fani, na myśl o Warcraft III: Reforged niektórym nadal podnosi się ciśnienie. Na szczęście w przypadku Diablo II: Resurrected obeszło się bez profanowania legendy. Owszem, nie jest to remaster idealny, ale pamiętających oryginał nie odrzuca, a próbujących eksterminacji hord piekielnych po raz pierwszy może przyciągnąć do hack’n’slashy na dłużej. Rewelacyjnie wypada grafika i to nie tylko dlatego, że premiery oryginału i nowej wersji dzieli 20 lat. Co ważne, mimo doskonałego liftingu wizualnego udało się zachować klimat, a właśnie co do tego było sporo obaw. Gameplay bez rewolucji, ale czy ktoś jej tutaj oczekiwał?

Skoro już o nowych wersjach kultowych gier sprzed lat mowa, Mass Effect: Legendary Edition wpisuje się w to doskonale. Nie otrzymujemy tu jednak tylko jednej gry, ale solidny pakiet, bo odświeżona została cała ceniona trylogia (kampanie) wraz z ponad 40 mniejszymi i większymi dodatkami. Graficznie i technicznie wyszło naprawdę nieźle (siłą rzeczy największe zmiany widoczne są w przypadku pierwszej części serii). Przed monitorem czy telewizorem na dłużej mogą przytrzymywać jednak głównie przedstawiane tu opowieści i pojawiający się niebanalni bohaterowie, czyli te elementy, pod względem których Mass Effect zawsze imponował. Początkowo niezbyt przychylnie wypowiadano się o cenie pakietu, aktualnie i ona może się podobać.

Zaskoczeni? Przez długie lata seria Assassin’s Creed nie miała prawa znaleźć się na jakiejkolwiek liście gier RPG. W pewnym momencie Ubisoft zrobił jednak duży krok w kierunku tego gatunku, konkretnie przy okazji Assassin’s Creed Odyssey. I chyba nieźle to przyjęto, bo w Assassin's Creed Valhalla zabieg został powtórzony. To zresztą gra nieco przełamująca stwierdzenia, iż cały cykl powinien zostać pogrzebany, bo zaczął nudzić. Jest naprawdę dobra. Osadzenie akcji w IX-wiecznej Anglii i klimaty Wikingów to tutaj nie tylko ciekawa historia i świat, który chce się odkrywać, sowicie zroszony krwią brutalnych walk. Zmieszanie sprawdzonych mechanik z porcją nowych rozwiązań, mocno rozbudowane drzewko doświadczenia i konieczność podejmowania decyzji wpływających na dalsze głównej postaci, a do tego ogrom różnorodnych atrakcji otwartego świata i interesujące wątki poboczne sprawiają, że aż chce się poświęcać tej grze długie godziny. Przeczesywanie lądów i mórz, najazdy, oblężenia, rozbudowa własnej osady, polowania, a w wolniejszych chwilach... zawody pijackie czy pyskówki. Jest co robić.

Cóż, lata lecą, a Wiedźmin 3: Dziki Gon to nadal perła w koronie polskiego gamingu, a zarazem niedościgniony wzór gry RPG i absolutny majstersztyk jeśli chodzi konstrukcje misji i opowiadanie historii. Przygody Geralta z Rivii wyznaczyły nowy kierunek w świecie gier i nie ma w tym stwierdzeniu ani krzty przesady. W końcu wzoruje się na nim i Ubisoft, i Rockstar, i wielu innych twórców. Zresztą nie ma co się dziwić. Fabuła i zadania zostały tu napisane po mistrzowsku, a otwarty świat Velen, Novigradu i Skellige… Ech, nie chodzi nawet o to, że w Wiedźmina 3 gra się dobrze. W tym świecie chce się po prostu zamieszkać. Parafrazując znane powiedzonko: Sapkowski płakał jak sprzedawał. Aktualnie jeśli zakup to tylko kompletnego wydania z dwoma dużymi dodatkami, które swoją drogą gdzieniegdzie przebijały podstawkę jakością wykonania i pomysłowością (a wydawało się, że to nie będzie możliwe). Nic więc dziwnego, że fani wzdychają za nową przygodą w tym świecie i wyczekują „czwórki”. Kilka dni temu potwierdzono prace nad nią, co nie znaczy, że premiera odbędzie się w najbliższym czasie.

Takie niespodzianki lubimy. Disco Elysium, czyli „indyk” od studia ZA/UM okazał się jedną z najlepszych gier 2019 roku, a zeszłoroczne Disco Elysium: The Final Cut to jeszcze więcej dobroci (w tym pełen dubbing, dodatkowe postacie, niewidziane miejscówki i kolejne zadania), do tego w doszlifowanym wizualnie wydaniu także dla konsolowców (rozdzielczość 4K i 60 fps). Czyli co, brać? Oj tak. Już samo stwierdzenie przedstawiające grę jako detektywistyczne RPG intryguje, a dochodzi tu do tego jeszcze futurystyczny świat i niezwykle barwny bohater, który za kołnierz nie wylewa. Mimo rozbudowanej fabuły i poważnych spraw do wyjaśnienia nie zabrakło solidnej dawki humoru o czarnym zabarwieniu z domieszką absurdu. Brzmi jak dziwny zlepek, ale jak dobrze wszystko zostało zespolone w całość wiedzą tylko ci, którzy zagrali. Aha, gdyby ktoś narzekał na brak polskiej wersji językowej (kinowej), to od kilku tygodni takie marudzenie jest już nieaktualne, bo pojawił się stosowny patch.

Skoro FromSoftware to tacy mistrzowie w swoim fachu, oddajmy honory jeszcze jednej produkcji aktorstwa tej ekipy. I jednej z nielicznych gier, których można zazdrościć posiadaczom PlayStation. Bloodborne to swego rodzaju „spin-off” Dark Souls. Korzystając z wypracowywanej przez lata mechaniki stworzono oniryczną opowieść o walczących z bestiami myśliwych z neogotyckiej metropolii, której sam widok przyprawia o ciarki na plecach. Nie bez przyczyny Bloodborne zgarnął cały wór nagród, bo to zabawa żmudna, ale i wciągająca jak macki Lovecraftowskiej poczwary. Wyważone darksoulsowe podejście zmieniono tu na agresywne przeprawy – bez tarczy, ale ze spluwą. To sprawia, że Bloodborne jest erpegiem, ale erpegiem Akcji (tak, przez duże „A”). Do tego dochodzi jeszcze ten niezwykły świat jak z najgorszego koszmaru, którego labiryntowa konstrukcja aż się domaga, żeby zajrzeć w każdy zaułek. Nawet jeśli czai się w nim szaleniec z siekierą albo inny szpetny pajęczak. I co najlepsze, czerwony napis „Nie żyjesz” w Bloodborne nie zniechęca do kontynuowania krwawej przygody, a wręcz przeciwnie – wzmaga żądzę mordu.

Nintendo niejedną legendę wydało na świat. I, jak sama nazwa wskazuje, The Legend of Zelda, też się zalicza do tego grona. Mowa, rzecz jasna, o perypetiach sympatycznego Linka. Postać ta towarzyszy nam od dekad i przez ten czas przechodziła niejedną przemianę. The Legend of Zelda: Breath of the Wild to swego rodzaju ukoronowanie marki. Twórcy spod znaku wielkiego „N” zaprojektowali niezwykły otwarty świat, który kusi piękną rysunkową grafiką, nie prowadzi za rączkę, ale skłania do samodzielnej eksploracji i odrywania jego smaczków, czy wreszcie stawia wyzwania. Twórcy gry zadbali bowiem nie tylko o ciekawe zagadki logiczne i pakiet dynamicznych potyczek z najróżniejszymi przeciwnikami, ale też całą masę najdrobniejszych detali, które czynią te przygodę absolutnie niezwykłą. No bo w jakiej innej grze deszcz wpływa na zdolność wspinania się naszego bohatera, metalowe bronie przyciągają pioruny podczas deszczu, a ścięcie trawy mieczem odsłania kryjące się tam przedmioty i stworzenia? Co tu dużo mówić, ta niezwykła baśń oczaruje i chwyci za serce każdego erpegowego fana.

Seria może i nieszczególnie rozbudowana, ale za to jaka. Pillars of Eternity II: Deadfire to, podobnie jak poprzednik, obowiązkowa pozycja dla sympatyków klasycznych, izometrycznych RPG lub graczy planujących bliżej poznać ten gatunek. Trudno doszukać się tutaj elementów, co do których można by mieć jakieś większe zastrzeżenia, lista zalet jest za to wyjątkowo długa. Rozbudowana i wciągająca opowieść potrafi zaskoczyć nie tylko za pierwszym razem (tak, grę chce się przejść ponownie), a wykreowany świat i klimat wręcz zachwycają. Zresztą, podobnie jak sama mechanika rozgrywki i ogrom zawartości. Nikt nie powinien negować tego, że Obsidian Entertainment zna się na swojej robocie. Przynajmniej nikt po przygodzie z Pillars of Eternity II: Deadfire.

Ludzi, którzy jak już biorą się do roboty, to zadbają o najmniejszy szczegół, nigdzie nie pójdą na skróty i będą przykładać się do rzeczy, o których inny w ogóle by nie pomyślał jest nieco więcej. To także twórcy Kingdom Come: Deliverance. Postanowili oni stworzyć średniowieczne RPG… Ale nie byle jakie! To nie jakieś fantasy osadzone w umownych realiach, tylko hiperrealistyczna gra, która da nam posmakować wieków średnich na surowo. Kingdom Come: Deliverance jest więc dziełem ambitnym – nie tylko dla twórców, ale i graczy, którzy muszą pogodzić się, dajmy na to, z tym, że efektywność snu zależna jest od jakości wyra, a walka bronią białą to skomplikowana rąbanina, żaden balet z rapierem. Co za tym idzie, los głównego bohatera, syna kowala, podczas wojen husyckich to nie igraszka… Ale ten kunszt wykonania muszą docenić najwytrawniejsi erpegowi wyjadacze. Zwłaszcza tacy, którym realizmu nigdy dość.