...i tylko marzenia

Rejs w nieznane…z ziewaniem w tle

Choć moją opowieść na koniec lekko ubarwiłem to w tym, że No Man’s Sky gra z nami wciąż dokładnie tymi samymi schematami, nie ma ani krzty przesady. Początkowo tego nie czuć, ba, jest to nawet zabawne. 
Przeszukiwanie planet, rozmowy z Obcymi , wydobywanie surowców i w ogóle odkrywania drobnych, ukrytych smaczków potrafi sprawić dużą frajdę (spróbujcie np. nakarmić jakiegoś zwierzaka).

Cały czas towarzyszy temu bowiem pewna aura tajemniczości, na co jeszcze się natkniemy. Jeśli tylko drzemie w nas żyłka odkrywcy to chęć poznania wszystkiego dookoła skutecznie przyćmiewa przez pierwsze kilka godzin powoli wkradającą się nudę.

Moim impulsem, który pchał mnie cały czas do przodu było poszukiwanie śladów dawnej cywilizacji i rozszerzanie słownika Obcych. Liczyłem jednak, że da mi to coś więcej niż tylko odsłonięcie paru wyrazów z jednego zdania wypowiadanego przez napotkane istoty. 

Później i tak mój entuzjazm mocno opadł, gdy przy kolejnej rasie musiałem zaczynać moje badania od początku. Podobnie zresztą było z możliwością analizowania okolicznej fauny i flory – co z tego, że niczym prawdziwy odkrywca te niesamowicie różnorodne okazy można potem własnoręcznie nazywać (i wysyłać na serwer przypisując je do tej właśnie planety) skoro nie mamy pewności czy ktoś je w ogóle zobaczy. Przecież we wszechświecie No Man’s Sky krąży ponad 18 trylionów takich planet.

Z każdego zakątka wszechświata No Man’s Sky dobiegają głosy podróżników o odnalezieniu dziwnych stworków rodzących jednoznaczne skojarzenia. A to tylko przygrywka, bo podobnych im, tylko znacznie większych „potworków” jest całe mrowie:)

Ktoś powie – no dobra, planety to jedno, ale przecież mamy w No Man’s Sky otwarty kosmos, taki z piratami, stacjami kosmicznymi i wielkimi flotyllami. Ale tu też, po początkowym zachwycie, szybko dostrzegamy jak bardzo powierzchowne jest  to wrażenie. 

Owszem widoczki są super, szczególnie te podczas napotkanych kosmicznych batalii, ale brakuje jakiegoś impulsu, który dałby nam powód zrobienia czegoś więcej niż tylko patrzenia.

Kosmiczny survival w pojedynkę

Cała rozgrywka sprowadza się więc do odwiedzania kolejnych planet i uzupełniania zapasów. Niby, jak w życiu. Tylko tutaj podniesiono to do sześcianu. Rozumiem potrzebę wydobywania surowców w celu ich dalszej sprzedaży, rozumiem też konieczność znajdowania materiałów potrzebnych do wytworzenia paliwa dla silników pojazdu czy energii do systemu podtrzymywania życia. 

Problem w tym, że poza nimi jest jeszcze szereg innych gadżetów, które trzeba byłoby naładować. Promień fazowy, tarcza odbijająca, błyskacz, wyrzutnia plazmy, maska powietrzna, ochrona przed zagrożeniami, siatka chłodząca i sam Bóg wie co jeszcze.

Żeby przeżyć trzeba się jednak dostosować. Zbieramy więc mnóstwo każdego niemal napotkanego śmiecia, bo a nuż przyda się w przyszłości. Przecież nie wiemy jakie surowce będą potrzebne do schematów nowych technologii, które dopiero odkryjemy.

Taka rutyna potrafi zabić każdą przyjemność. I nie pomaga nawet przewijająca się w tle historia, która ma niby pchać nas do centrum wszechświata, a zamiast tego znika gdzieś w odmętach kosmicznego survivalu posuniętego do absurdu. Do tego w całkowitej samotności, bo o jakimkolwiek trybie multi można tu zapomnieć.

Quo Vadis No Man’s Sky

Niesamowicie ciężko jest ocenić coś na co czekało się z wypiekami na twarzy. No Man’s Sky jawił mi się niczym spełnienie marzeń. Zawsze chciałem poczuć się niczym załoga statku Enterprise badająca najdalsze zakątki kosmosu. Niestety im więcej przebyłem w grze kilometrów tym częściej przypominały mi się słowa Maklakiewicza z kultowego Rejsu - „Nuda…Nic się nie dzieje…Dialogi niedobre….w ogóle brak akcji jest. Nic się nie dzieje.”

To co miało być największym atutem No Man’s Sky stało się niestety jej przekleństwem. Sean Murrey i cała reszta zespołu Hello Games zapomnieli po prostu, że nie wystarczy zaimponować graczom wielkością wszechświata. Trzeba ich jeszcze dopieścić dając im coś ciekawego do roboty.

Co by nie mówić, gdyby tylko spełnione zostały obietnice twórców No Man’s Sky miałby wielkie szansę stać się kosmicznym Minecraftem na megaskalę.  Na razie to tylko symulator kosmicznego survivalu dający olbrzymią piaskownice, ale chowający przed nami wiaderko z łopatką. Zamiast tego mamy grabki, którymi coś tam maźniemy po wierzchu, ale poza tym za wiele nie dokonamy.

W tej chwili No Man’s Sky to bardziej podwaliny pod coś naprawdę imponującego niż w pełni skończony projekt.  O dziwo jednak, ma on jeszcze szansę na wielkość. Przynajmniej ja ją widzę. Klimat i rozmach space opery w No Man’s Sky jest niesamowity. Brakuje tylko nieco treści.

Licząc, że twórcy z Hello Games nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa w temacie rozbudowy gry poprzestanę na spokojnej eksploracji kosmosu, od czasu do czasu, gdy najdzie mnie star trekowa nostalgia.

Ocena wstępna:

• świetny klimat space opery
• poczucie bycia odkrywcą
• niezła oprawa audiowizualna
• ciekawy system kamieni milowych
• patent z nauką języków Obcych
• ogromny wszechświat z całym mnóstwem różnorodnych planet...
   
• ...na których stale robimy to samo
• szybko wkradająca się nuda
• minimalna ilość emocjonujących wydarzeń, w których możemy wziąć udział
• doczytujące się obiekty i psujące efekt błędy graficzne
• nieciekawe bugi skutkujące nawet wysypaniem się gry (i to na konsoli!)
• zawirowania wokół rozgrywki wieloosobowej
   
• Grafika:
  dobry
• Dźwięk:
   dobry plus
• Grywalność:
   słaby plus

56%