Odmienne medium transmisyjne powoduje, iż topologie znane z sieci kablowych (magistrala, pierścień, itp.) nie mają już zastosowania. W standardzie 802.11 dostępne są dwie konfiguracje:
- ad-hoc - sieć tymczasowa, w której nie występują punkty dostępowe
- infrastructure - sieć stacjonarna, w której występują punkty dostępowe i jest możliwe połączenie z siecią przewodową
Rysunki przedstawiają strukturę trybu pracy "ad-hoc" oraz "infrastructure". Za zgodą właściciela -firmy D-link.
Sieci tymczasowe (ad-hoc) tworzone są zazwyczaj na krótki okres czasu, np. konferencja, wykład, spotkanie itp. Brak punktu dostępowego jest z jednej strony zaletą (niższe koszty) ale z drugiej strony nie mamy tutaj możliwości podłączenia do istniejącej sieci kablowej. Sieci stacjonarne wykorzystują jako punkt centralny urządzenie dostępowe (najczęściej access point), który może mieć dostęp do sieci przewodowej. Sytuacja ulega nieco zmianie gdy mamy do czynienia z kilkoma niezależnymi sieciami bezprzewodowymi a naszym zadaniem jest zapewnienie im prawidłowej współpracy. Postaramy się krótko opisać w jakich sytuacjach mogą nam się przydać inne tryby pracy naszych punktów dostępowych. Pomijając pierwszy z trybów, którym domyślnie zazwyczaj jest Access Point, przechodzimy do trybu klienta (Wireless Client). W trybie tym nasz punkt dostępowy pełni rolę adaptera, czyli połączony z komputerem umożliwi kontakt z innym punktem dostępowym. Przy ustawieniu tego trybu wymagane jest wprowadzenie adresu MAC zdalnego punkt dostępowego. Praktycznie w każdym z obecnie dostępnych AP mamy do dyspozycji tryb mostka (Wireless Bridge/Multi-point Bridge/Bridge). Tryb ten służy do łączenia dwóch lub więcej sieci bezprzewodowych. Niejednokrotnie wymagane jest podanie adresu MAC punktów dostępowych z którymi będziemy się łączyć. Oczywiście na pozostałych urządzeniach również musi być ten tryb uaktywniony. Co ważne, w przypadku Wireless Bridge punkt dostępowy nie obsługuje bezprzewodowych klientów, którzy pozostają w zasięgu. Rozszerzeniem tego trybu jest Multi-point Bridge, który może się łączyć z kilkoma innymi punktami dostępowymi. U niektórych producentów (np. D-Link) dostępny jest również tryb repeater, który jest bezprzewodowym odpowiednikiem znanych z sieci kablowych urządzeń zwanych repeaterami. Jego zadaniem jest wzmocnienie sygnału, który tym samym będzie mógł objąć znacznie większy obszar.
(praca w trybie repeater) rys. za zgodą właściciela pochodzi ze strony Dlink.de
Jednostki miary z jakimi się spotkamy
Wielu użytkowników może poczuć się zagubionymi, czytając różne recenzje sprzętu Wi-Fi gdzie na przemian używane są jednostki dBm oraz mW. Wyjaśnijmy w skrócie jednostki z jakimi możemy się spotkać. Za pomocą decybeli (dB), można określić wpływ różnych urządzeń na moc sygnału. Producenci urządzeń radiowych (np. Access Point) określają moc wyjściową za pomocą dBm (dB miliWatt). Natomiast w przypadku anten pojawiają się jeszcze dwie nowe jednostki, a są to: dBi (dB isotropic) oraz dBd (dB dipole). Postaramy się krótko zaprezentować jak można łatwo przeliczać z mW na dBm i odwrotnie.
Pierwszy wzór:
P [mW] = 10 (P[dBm]/10)
i w drugą stronę:P [dBm] = 10log10 (P[W])+30
Ostatnią pozycją w tabeli jest wartość 100 mW (20 dBm) i jest to właśnie graniczna moc z jaką można nadawać na paśmie 2.4 GHz. Należy pamiętać, iż całkowita moc sygnału wyjściowego wzrośnie po dołączeniu anteny zewnętrznej. Jeśli wartość ta będzie przekroczona, wówczas wymagana jest zgoda URTiP (Urząd Regulacji Telekomunikacji i Poczty).
