Umbrella Corps – samotność w sieci

Umbrella Corps czyli Resident Evil w sieci

Należę do tej grupy ludzi, którzy z radością witają wszelkie produkcje traktujące o tematyce zombie. Zalicza się do nich seria Resident Evil, z którą bawiłem się dobrze aż do szóstej odsłony. Co więcej, oczy same świecą mi się na każdą zapowiedź nowej sieciowej strzelaniny. Zawsze jednak obawiam się, czy aby oparta o tryb wieloosobowy gra nie umrze tuż po premierze, co niestety zdarza się ostatnio nader często.

Koronnym przykładem takiego zjawiska może być The Division – głośna produkcja od Ubisoft, która niby wciąż oddycha, wydawane są do niej kolejne dodatki i aktualizacje, jednak jej puls jest coraz słabiej wyczuwalny. Ma ona masę świetnych elementów i rozwiązań, dzięki którym przez wiele godzin chętnie „maksowałem” swoją postać. Problem w tym, że chętnych do zabawy jest coraz mniej.

Zestawianie tego umierającego już tytułu z recenzowanym, świeżutkim Umbrella Corps to jednak jak porównywanie krótko, ale niezwykle jasno świecącej supernowej z fajerwerkiem-niewypałem, który miał błyszczeć, jednak kompletnie nic z tego nie wyszło. Zapytacie jak to możliwe? Już spieszę z odpowiedzią.

Jaki zombie jest, każdy widzi

Twórcy Umbrella Corps doszli chyba do wniosku, że historie o żywych trupach każdego już nudzą. Postanowili więc nie owijać w bawełnę i nie poczęstowali nas żadną, nawet szczątkową fabułą.

Przy pierwszym uruchomieniu, powitany archaicznym menu, postanowiłem więc bez dalszych wyjaśnień ruszyć do boju. Najpierw potrenowałem „na sucho”, bez wchodzenia do trybu wieloosobowego. 

Rozgrywka dla pojedynczego gracza nosi tajemniczą nazwę „eksperyment”. Jest to zestaw ponad dwudziestu misji, w których przemierzamy kolejne lokacje i pod pretekstem pozornie zróżnicowanych zadań eksterminujemy hordy zombie. 

Oczywiście, nie jest niczym dziwnym, że w grze akcji chodzi głównie o masową rozwałkę. Pomijam nawet fakt, że Umbrella Corps nie jest surival horrorem na wzór pierwowzoru, a jedynie parciem do przodu i wyżynaniem hord wrogów – w końcu, jak pokazała choćby seria Left4Dead i w takim schemacie da się stworzyć coś dobrego. Problemów jest tu jednak znacznie więcej.

Jak grać, gdy nic tu nie gra?

Wyliczanie wad zacznę od tego, że nie miałem jeszcze chyba styczności z żadną grą z rzutem z trzeciej osoby, w której w ogóle nie byłbym w stanie wczuć się w prowadzoną postać. W Umbrella Corps odniosłem wrażenie, że nie kieruję tytułowym korpusem, ani nawet jego pojedynczym członkiem. Tu zwyczajnie ślizgam się po powierzchni mapy, poruszając tylko i wyłącznie sztywną bryłą ubraną w ładne tekstury. 

Nasz żołnierz nie buja się na boki, nie zmienia prędkości, nie odzywa się i nie robi absolutnie nic, co pozwoliłoby poczuć, że wciskając kolejne klawisze sterujemy czymś innym, niż tylko ładnie wyglądającym kartonowym modelem. 

Wrażenie to potęguje jeszcze bardziej zmiana trybu z chodzenia na czołganie lub pełzanie. Wtedy dopiero widać, że twórcy nie zadali sobie trudu na jakiekolwiek oddanie ruchu, bo bohater w dalszym ciągu sunie po ziemi niczym „czajnik” do curlingu po wyszczotkowanej tafli lodu. 

Już przez taki podstawowy element pomyślałem, że być może Umbrella Corps nie jest poważną produkcją, a projektem zaliczeniowym absolwentów informatyki, którzy przypadkiem dorwali się do licencjonowanych grafik.

Brak możliwości jakiegokolwiek wczucia się w postać mógłbym jeszcze uznać za rzecz do przełknięcia, gdyby nie to, że gra w trybie jednoosobowym nie wciągnęła mnie ani na sekundę.

Kolejne zadania są absurdalnie wtórne, a przeciwnicy to banda kukiełek, z którymi konkurowanie nie daje żadnej frajdy. Zgoda – to żywe trupy – ale nawet takie nie korzystające z mózgu stworzenia powinny zachowywać się nieco bardziej logicznie, bazując choćby na podstawowych instynktach przetrwania.

We znaki daje się też koszmarnie źle zbalansowany poziom trudności. Początkowe poziomy da się przejść nie oddając ani jednego strzału – potwory często dużo łatwiej padają od uderzenia kolbą, niż wyprucia w nich pełnego magazynka. Siłą rzeczy, taka zabawa nie dawała mi żadnej satysfakcji.

Po kilkunastu potyczkach prostota przechodzenia Umbrella Corps nagle całkowicie znika. Dzieje się to jednak w sposób kompletnie nielogiczny. Nie uczę się nowych taktyk, nie staram się wypróbowywać nowych broni, tylko raz za razem tonę we frustracji, gdy zwyczajnie nie wiem dlaczego moja postać po raz kolejny, pod ciosami chodzących trupów sama staje się jednym z nich. 

Zdarza się, że zza rogu wyskoczy na mnie, nie wiedzieć dlaczego potwór, któremu przed sekundą przebiegałem kilkakrotnie przed nosem i ten nawet nie drgnął. Bywa też, że przy późniejszych misjach umieram po niespodziewanym „dziabnięciu” przez pikującego kruka. 

Szczytem bezsensu był jednak moment, kiedy wyważyłem drzwi kopniakiem, a stojące za nimi bestie nie odsunęły się nawet na centymetr, tylko zamiast tego przeniknęły przez wejście i uśmierciły mnie, gromadnie chwytając wysuniętego do przodu buta.

Zdarzają się także takie kwiatki, jak absolutnie bezsensowne wskrzeszenia przeciwników. Nie wiedzieć dlaczego, czasem zombiak zachowuje swoją sylwetkę i pada na ziemię, a innym razem zamienia się w górę krwistoczerwonego mięsa. 

Z dalszych niewyjaśnionych powodów, czasem ta brzydka breja ożywa i idzie w naszą stronę w formie obdartego ze skóry humanoidalnego kształtu. Może miało wyjść strasznie, ale skończyło się kompletnie nielogicznie.

Rozgrywkę mogło uratować wykorzystanie aktywnych osłon. Osobiście uwielbiam trzecioosobowe strzelaniny z tym rozwiązaniem. Nie lubię jednak złej implementacji takiego systemu – czyli dokładnie tego, co ma miejsce w Umbrella Corps. 

Po przyczajeniu się za murkiem mamy możliwość tylko strzelania na ślepo lub wyjścia z ukrycia. Nie ma opcji lekkiego przycelowania i delikatnego wychylenia się z kryjówki. 

Naprawdę nie rozumiem dlaczego twórcy nie wzięli przykładu z jednego z wielu udanych tytułów, w których korzystanie z osłon sprawia ogromną frajdę.

Koronnym przykładem niech będzie moje ukochane Spec Ops: The Line, które między innymi za dobrze rozwiązane strzelanie z ukrycia będę pewnie wychwalał do końca mojej przygody z grami.

Twórcy nie wykazali się też zbyt dużą kreatywnością przy tworzeniu lokacji. Nie dość, że są one niewielkie, to w misjach dla pojedynczego gracza musimy ogrywać każdą z nich kilka razy pod rząd. 

Co ciekawe, gdy doszedłem do mapy będącej „wioską, gdzie wszystko się zaczęło”, na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Sam jednak nie wiem czy wynikał on bardziej z zadowolenia, że widzę dokładnie to samo miejsce, które tak dobrze poznałem dzięki Resident Evil 4, czy z zażenowania, że twórcom nie chciało się tworzyć czegoś świeżego.

Co gorsze, nie zmienili się tu ani przeciwnicy, ani ich animacje, ani nawet odzywki. Kolejne misje i potyczki sprawiły, że zdałem sobie sprawę z przekopiowania znacznie większej ilości elementów. Fani serii mogą rozpoznać nie tyle nawiązania, co wręcz przeniesienia fragmentów map i modeli w skali jeden do jednego. Niestety, wiąże się to także z zachowaniem jakości grafiki sprzed lat.