OLED i Super AMOLED - ekrany przyszłości

Ekrany OLED pozbawione są szeregu wad paneli LCD. Po pierwsze OLED-y świecą "same z siebie" i nie wymagają dodatkowego podświetlenia, przez co są bardzo energooszczędne i dysponują wysokim kontrastem. Pozbawione są też efektu tzw. "świecącej czerni", będącej największą bolączką monitorów LCD. Czas reakcji matrycy OLED wynosi kilka mikrosekund, co jest wartością tysiąc razy mniejszą niż w LCD-ekach. Nie ma więc żadnego efektu smużenia przeszkadzającego w grach. Zalety tutaj się nie kończą.

Odwzorowanie barw paneli OLED jest znacznie lepsze niż wszystkich produkowanych obecnie typów monitorów. Kolory są nasycone i naprawdę bardzo naturalne – bez problemu mogą więc znaleźć zastosowanie przy obróbce zdjęć i grafiki. OLED-y nie męczą też w ogóle wzroku, a kąt widzenia wynosi pełne 180 stopni – w odróżnieniu od LCD odwzorowanie barw nie ulega pogorszeniu niezależnie od miejsca, w którym stoimy i przyglądamy się ekranowi. Dzięki tym właściwościom ekrany OLED przez wiele osób, które widziały je w działaniu, uważane są wręcz za ekrany idealne.

Hardcore IT czas zacząć - elektroluminescencja

Co stoi za tymi idealnymi właściwościami OLED-ów? Wyświetlacze OLED do generowania obrazu wykorzystują zjawisko elektroluminescencyjnej emisji światła. Podobne rozwiązanie techniczne stosowane jest w tradycyjnych diodach LED (ang. Light Emitting Diode).

Elektroluminescencja jest to po prostu zdolność niektórych, zwykle półprzewodnikowych, materiałów do emitowania światła w chwili gdy przepływa przez nie prąd elektryczny. Jeżeli tym wykorzystanym do świecenia materiałem jest półprzewodnik (np. krzem lub german), wówczas mamy do czynienia z diodą LED. Jeżeli zamiast tego użyjemy materiału organicznego to otrzymamy diodę OLED. Łącząc teraz ze sobą tego typu świecące elektroluminescencyjne diody organiczne w jedną, większą matrycę, otrzymujemy panel OLED.

W praktyce do budowy ekranów OLED wykorzystać można dwa rodzaje materiałów. Pierwszym z nich są "świecące" polimery LEP (ang. Light Emitting Polymers). Te materiały używane są do produkcji ekranów o przekątnych większych niż dziesięć cali. Do produkcji mniejszych ekranów, takich, które montowane są w telefonach komórkowych i smartfonach,  używa się materiałów organicznych o stosunkowo krótkich łańcuchach. Muszą one cechować się istnieniem, jak to fachowo nazywają chemicy, układem wielokrotnych wiązań sprzężonych (ang. conjugated bonds). Innymi słowy w cząsteczkach tych istnieją naprzemiennie pojedyncze i podwójne wiązania między atomami węgla.

Przykłady używanych do produkcji wyświetlany OLED wybranych polimerów LEP nazywanych też  polimerami przewodzącymi lub metalami organicznymi.

Przykłady materiałów organicznych wykorzystywanych przy produkcji wyświetlaczy OLED stosowanych w telefonach komórkowych.

Warto w tym miejscu zaznaczyć, że ekrany OLED wykorzystujące polimery LEP często nazywa się w literaturze ekranami P-OLED (Polymer OLED), zaś te, które zbudowano na podstawie „krótkich” materiałów - ekranami SMOLED (Small Molecule OLED). Jednak w obu wypadkach przyjęło się zwykle korzystać z uproszczonej nazwy: OLED.