7-Zip

Pobierz: 7-Zip

7-Zip jest prostym ale bardzo wydajnym archiwizatorem plików, cechującym się wysokim współczynnikiem kompresji oraz wydawanym na licencji „open source” (GNU LGPL), dzięki czemu może być używany bezpłatnie zarówno przez użytkowników domowych, jak i firmy (na dowolniej liczbie komputerów).

7-Zip w kompresji używa domyślnie własnego formatu archiwizacyjnego – 7z. Oferuje on otwartą architekturę, obsługuje silne szyfrowanie AES-256 i daje możliwość przechowywania archiwów w ogromnym rozmiarze (nawet do 16 000 000 000 GB). Otwarta architektura natomiast pozwala na użycie dowolnych metod kompresji, w tym najnowszych.

Domyślnie 7z posługuje się bardzo skuteczną i uniwersalną metodą LZMA (również na licencji GNU LGPL), która okazuje się efektywna w czasie kompresji różnego rodzaju plików, od dokumentów tekstowych, aż do nieskompresowanych multimediów. Jeśli jednak LZMA okaże się niewystarczające, możemy użyć jednej z kolejnych metod zintegrowanych z 7-Zip: LZMA2 (ulepszona wersja LZMA), PPMD, BCJ, BCJ2, BZip2, lub Deflate (Standard LZ77).

7-Zip w czasie instalacji integruje się z menu kontekstowym Windows (prawy przycisk myszy), a jego interfejs może być również wykorzystany jako prosty menadżer plików. Program został przetłumaczony na 79 języków, w tym język polski.

Kompresja plików przy użyciu 7-Zipa jest bardzo prosta. Dostępne są dwa tryby działania: szybki i szczegółowy. Pierwszy stosujemy, gdy chcemy uzyskać natychmiastowy rezultat, czyli innymi słowy szybko skompresować pliki lub katalogi.

Aby tego dokonać zaznaczamy wszystkie pliki, które chcemy skompresować, klikamy na nie prawym przyciskiem myszy, w rozwiniętym menu wybieramy opcję „7-Zip”, a następnie klikamy na „Dodaj do (nazwa dokumentu).7z”, jeśli chcemy użyć formatu oryginalnego lub „Dodaj do (nazwa dokumentu).zip”, jeśli wolimy użyć tradycyjnej metody „ZIP”.

Proces kompresji plików rozpoczyna się automatycznie.

Wykorzystując dwa najbardziej popularne formaty - 7z i zip - zauważyć można jak wyglądają różnice w kompresji plików testowych. Pamiętajmy, że w trakcie metody „szybkiej” program używa ustawień domyślnych dla danego formatu. Sześć plików testowych „ważyło” 212 MB. Format 7z zmniejszył tą wartość do 28,4 MB, a zwykły zip do 53 MB (czyli poradził sobie prawie dwa razy gorzej).

Jeśli z kolei zamierzamy poświęcić trochę więcej czasu na konfigurację metod kompresji, uzyskać możemy lepsze rezultaty. Damy radę między innymi zmniejszyć lub zwiększyć „moc” działania algorytmów, co wiąże się nierozerwalnie z czasem jaki będzie konieczny do utworzenia archiwum (mniejsza moc kompresji = krótszy czas pracy archiwizera). Dodatkowo wybrać możemy z ilu rdzeni procesora będzie korzystał 7-Zip. Jest to przydatne w sytuacji, kiedy oprócz procesu kompresji na komputerze będą równocześnie wykonywane jeszcze inne czynności (np. oglądanie filmu).

Klikamy PPM na pliki przeznaczone do kompresji, wybieramy opcję 7-Zip, a następnie „Dodaj do archiwum...”.

W nowo otwartym oknie widzimy zestaw opcji konfiguracyjnych, z których najbardziej interesującymi dla użytkownika domowego są takie jak: „Archiwum” - wpisujemy tam pożądaną nazwę dla pliku wyjściowego, „Format archiwum” - gdzie wybieramy format pliku (np. 7z) oraz „Stopień kompresji”, który daje użytkownikowi wybór między szybkością, a siłą przeprowadzanego procesu. Opcja „Bez kompresji” jest oczywiście najszybsza, a opcja „Ultra” najwydajniejsza.

W dalszej kolejności wybieramy metodę kompresji. Jak już zostało wspomniane, standardowo jest to LZMA, ale niestety w przypadku formatu 7z nie obsłuży ona więcej niż dwóch rdzeni procesora. Dlatego warto wybrać jej wersję ulepszoną, czyli LZMA2, która obsłuży 4 czy nawet 8 rdzeni bez problemu.

Z listy o nazwie „Liczba wątków” wybieramy ilość rdzeni lub wątków, jakie oferuje procesor - im więcej tym lepiej, gdyż proces kompresji zakończy się w krótszym czasie.

„Tryb aktualizacji” mówi o tym w jaki sposób pliki będą dodawane do archiwum jeśli takowe już istnieje. Standardowo jest to opcja „Dodaj i zamień pliki”, która jest zazwyczaj najbardziej zalecana. Jeśli kompresowanego pliku nie ma w  archiwum – zostanie dodany, a jeśli już był – zostanie zamieniony na nowszą wersję.

Dodatkowo możemy „odhaczyć” opcję „Utwórz archiwum SFX”, które zmieni rozszerzenie pliku z „7z”, na „exe”, czyli przekształci archiwum w plik wykonywalny, który rozpakuje się samodzielnie po dwukrotnym kliknięciu na niego i podaniu lokalizacji docelowej.

Kolejną rzeczą, która jest często wykorzystywana i bardzo przydatna, jest „Szyfrowanie”. Wystarczy dwukrotnie (dla bezpieczeństwa) wpisać hasło i wybrać metodę szyfrowania. Najbardziej zalecana jest AES-256, ale w przypadku standardowego „zipa” wybrać można też ZipCrypto. Jeśli pragniemy podnieść poziom bezpieczeństwa jeszcze bardziej, klikamy opcję „Zaszyfruj nazwy plików”, dzięki której wspomniane nazwy będą niedostępne dla osób niedysponujących hasłem.

Po zakończeniu konfiguracji klikamy przycisk „OK”, a całą resztą zajmie się program. W zależności od objętości danych kompresowanych i siły kompresji cały proces (w typowych sytuacjach) może trwać od kilku sekund, do nawet kilku godzin.

W naszym przypadku testowym 212 MB danych kompresowanych było przy wykorzystaniu 4 rdzeni fizycznych procesora oraz przy użyciu najwyższego stopnia kompresji „Ultra”. Cały proces trwał 50 sekund. Wyjściowe archiwum miało 24,3 MB, czyli o około 4 MB mniej niż przy użyciu ustawień domyślnych „Normal”, gdzie proces trwał 25 sekund, czyli o połowę krócej. Wniosek nasuwa się więc jeden – w typowych sytuacjach standardowy stopień kompresji całkowicie wystarcza. Trybów mocniejszych (wydajniejszych) używamy tylko gdy kompresujemy duże objętości plików, a zależy nam na jak najmniejszym rozmiarze końcowym (i przy okazji mamy dużo czasu).

Często bywa, że zarchiwizowane dane okazują się po jakimś czasie potrzebne. Jak zatem wykonać dekompresję? To proste! Klikamy PPM na utworzone wcześniej archiwum, przechodzimy do „7-Zip”, a następnie klikamy na „Wypakuj do (nazwa katalogu)” jeśli zamierzamy wypakować pliki do folderu o nazwie identycznej z nazwą archiwum. Jeśli chcemy pliki wypakować „luzem”, klikamy na polecenie „Wypakuj tutaj”.

Możliwe jednak, że będziemy chcieli wypakować tylko jeden lub dwa pliki, a nie całą zawartość archiwum. Jak to zrobić? Najpierw klikamy dwukrotnie lewym przyciskiem myszy na archiwum. Po otwarciu okna 7-Zip'a zaznaczamy pożądane pliki i klikamy przycisk „Wypakuj”, umieszczony na górnym pasku interfejsu.

W kolejnym okienku podajemy ścieżkę do katalogu w którym mają być umieszczone pliki (standardowo jest to katalog zawierający rozpakowywane archiwum), po czym klikamy „OK”.

Jeśli archiwum chronione jest hasłem musimy je wpisać.

Gotowe! Wybrane pliki są rozpakowane i gotowe do edycji.

Po procesie tworzenia archiwum zawierającego bardzo ważne pliki warto pamiętać o jego przetestowaniu. Test taki przeprowadzany jest przez program archiwizujący (7-Zip) i ma na celu wykrycie ewentualnych błędów, które mogły się pojawić na przykład w czasie zapisywania pliku.

Aby tego dokonać klikamy PPM na archiwum, po czym wybieramy „7-Zip” i „Testuj archiwum”.

Wpisujemy hasło. Jeśli testowanie się rozpocznie oznaczać to będzie, że hasło jest prawidłowe.

Po zakończeniu testu 7-Zip wyświetli informację czy wykrył błędy. Zazwyczaj takowych nie znajduje, ale jeśli okaże się inaczej, cały proces tworzenia archiwum trzeba będzie powtórzyć.

7-Zip dostępny jest w postaci dwóch plików. Pierwszy dla Windows 32-bitowych, a drugi dla 64-bitowych. Program jest bardzo niewielki (ok. 1,3 MB) i nie zabiera wielu zasobów systemowych (poza okresami kompresji lub dekompresji).

Dlaczego warto używać:

• bardzo prosta obsługa
• program integruje się z systemem
• wydajna kompresja plików
• możliwość szyfrowania archiwów
• otwarta architektura pozwalająca na wprowadzanie zmian
• wysoka szybkość działania
• zużywa niewiele zasobów systemowych